van Auckland naar Nederland

Ruim een week geleden kwam ik aan op Schiphol. Na een vliegreis van twaalf uur van Auckland naar Hong Kong, waarin ik eindelijk de film ‘Forest Gump’ keek , spelletjes speelde, mijn vliegtuigvoer at en muziek luisterde, had ik een tussenstop van ruim drie uur op het vliegveld Hong Kong. Na mijn zelfgemaakte pannenkoeken diner die ik bij de gate op at en een aantal afleveringen van de tv-serie ‘Modern Family’, vertrok mijn voorlopig laatste vliegtuig met een uur vertraging naar Europa. Dit was mijn twaalfde vlucht in zes maanden en zoals Marijke en ik in Oktober naar het Verre Oosten vlogen, zo ging ik nu vanaf Hong Kong, over China, Rusland en Scandinavië terug naar het mooie Nederland.

Hoewel ik flink moe was door de lange reis, de lange dag (je krijgt het tijdsverschil van tien uur erbij als je van Nieuw-Zeeland naar Nederland vliegt, dus je hebt ineens een dag van 34 uur) en het slechte slapen in het vliegtuig viel het me alles mee om terug te zijn. Nadat ik door de paspoortcontrole was gelopen en mijn bagage compleet had opgehaald bij de bagageband, liep ik door de schuifdeuren de aankomsthal binnen en waar luid gejuicht werd om mijn terugkomst. Marijke kreeg de eer om de eerste knuffel uit te delen, en vervolgens waren daar mijn ouders, zus, broer, Victor, mijn lieve schoonouders die ’s morgens vroeg helemaal vanuit Dordrecht naar Schiphol waren gekomen en mijn grote vriend Max.

Het was heerlijk om iedereen weer te zien en we namen een drankje op het vliegveld. Daar kreeg ik van mijn vader achter mijn rug om het boekje dat ik voor Marijke had gemaakt en ik kon het haar eindelijk overhandigen. Tijdens mijn verblijf in Nieuw-Zeeland heb ik een klein, liggend boekje laten afdrukken met alle tekeningen die Marijke van ons Azië avontuur heeft gemaakt. Waarschijnlijk hebben jullie die al gezien op Marijke haar fotoblog, en ze was enorm verrast en blij toen ze het boekje in haar handen had. Marijke zelf had hard gewerkt om het ‘grote’ fotoboek van onze China/Taiwan/Thailand/Maleisië-reis af te krijgen voor ik terug kwam en samen bladerden we tijdens de terugrit naar Waddinxveen door al onze herinneringen die ze met leuke nieuwe tekeningetjes en verhaaltjes heeft opgevrolijkt.

Terug op de Woubrechterf werd ik enthousiast begroet door Finn, Ollie en Charlie, onze huisdieren. Ik kan na een lange tijd eindelijk weer met de hond stoeien… En hij met mij. ’s Avonds hadden we met het hele gezin en aanhang een heerlijk avondmaal en toen kon ik weer in mijn eigen bedje slapen. Na al die hostels, hotels en campings, sliep ik na zes maanden weer op mijn eigen plekje. Dat had ik toch wel gemist.
De week die volgde stond in het teken van herenigingen met vrienden, maar vooral van het normale leven oppakken. Dat ging me bijzonder makkelijk af. De enige die echt moesten wennen aan mijn terugkomst, waren mijn ouders. Ze zagen weer hoe snel de koel- en voorraadkast leeg raken nu ik terug ben. En ik moest wennen aan het tegenovergestelde, een volle koelkast. Dat was iets wat ik op reis ook niet altijd gewend was. Gedurende de week kwamen vrienden mij opzoeken, ging ik naar Dordrecht om met Marijke en mijn schoonmoeder te badmintonnen en ik bracht een bezoek aan Rotterdam, waar Roy mij ons kantoor van Trots Bier Rotterdam liet zien. Nu ik terug ben gaan Roy en ik samen aan Trots Bier werken en hij liet mij het een en ander zien voordat we de stad in gingen om met onze vriendinnen een hapje te eten bij de ‘Burgertrut’. Toen we richting de markthal liepen kwamen we Max zijn vader tegen, Ron, die zelf in de marketingwereld werkt. Het was leuk om te zien hoe al de toevallige ontmoetingen die ik op reis heb meegemaakt, zoals in Sydney, nu ook hier in Nederland gewoon doorgaan.

En eigenlijk voelt het alsof ik nog steeds op reis ben, of misschien voelde het tijdens mijn reis niet alsof mijn leven anders was dan het is geweest. Na een halve week had ik nog steeds het reizigersritme te pakken en misschien begint het gevoel nu pas te komen dat ik voorlopig op deze plek blijf. Na mijn eerste twee nachtjes thuis geslapen te hebben, gingen Marijke en ik een dagje naar Amsterdam. Een grote stad bezoeken, net als ik dat op reis ook deed. Het was museumweek en we brachten een bezoek aan het Rijksmuseum. Het was een heerlijk bezoek en na een lunch in het park namen we de tram terug naar het centraal station. Tijdens dat ritje besefte Marijke en ik dat de cirkel nu echt rond was: Ruim een half jaar geleden begon onze reis toen we in Amsterdam bij het WTC (World Ticket Centre) onze vliegtickets boekten. Nu reden we met precies dezelfde tram langs het WTC-kantoor naar het centraal station van Amsterdam en was onze reis compleet. We zijn allebei weer in Nederland, maar nu met een grote tas vol nieuwe ervaringen rijker. Het was een avontuur om nooit meer te vergeten en het allermooiste is de inspiratie die we op hebben gedaan voor het vervolg van ons leven. En dat is de reden waarom ik dit grote avontuur ben aangegaan en het ook iedereen die de mogelijkheid heeft kan aanraden: Je ziet hoe mooi de wereld is, je ziet dat je niet de enige bent die hard zijn best doet om zijn leven zo goed mogelijk te leiden, je ontmoet allemaal nieuwe mensen, met nieuwe verhalen, die vanwege het reizen allemaal open staan om hun verhaal te delen en te horen wat jij te vertellen hebt, er gebeuren ontzettend veel dingen in een korte tijd omdat je elke dag veel intenser beleefd en het is vooral leuk om allerlei dingen te doen waar je daarvoor alleen maar van droomde, zoals bergbeklimmen, zonnen op tropische stranden, wildwater raften, scooterrijden door prachtige natuur en nieuw eten uitproberen.

Dit is mijn laatste verslag van deze reis en ik wil iedereen bedanken voor alle reacties. Het is een groot feest om zes maanden te reizen, maar helemaal niet makkelijk. Elke dag ben je bezig om je basisbehoeften op orde te krijgen en doordat het leven absoluut niet altijd gaat zoals je zou willen, moet je erg flexibel zijn, doorzettingsvermogen hebben en creatief zijn met je planning en plannen. Het heeft dan ook enorm veel energie gekost om zes maanden lang met een lach op mijn gezicht door de wereld te wandelen, maar uiteindelijk heeft dat zich dubbel en dwars terugbetaald met alle ervaringen die ik heb opgedaan. Heel erg bedankt en wie weet wanneer ik aan een nieuwe reeks verhalen begin. Hopelijk kan ik binnen niet al te lange tijd weer zo’n mooi avontuur meemaken. Ik hoop dat ik jullie mee heb kunnen laten genieten en wie weet zien we elkaar snel weer hier in Nederland, mocht dat nog niet gebeurd zijn.

Groetjes uit mijn ‘eigen’ kamertje in Waddinxveen