19 Jaar later..
Door: Sander de Heer
Blijf op de hoogte en volg Sander
10 Januari 2012 | Australië, Canberra
Ik dacht dat mijn dag erop zat, ik had al een route in mijn hoofd om naar huis te lopen toen een man in een pak me vroeg te blijven voor de eindceremonie. Een paar tellen ervoor keek ik over de lange straat van gravel met uitzicht op het parlements gebouw en toen stond ik ineens te wachten op iets onbekends. Terwijl ik wachtte dacht ik aan de afgelopen dagen. Na twee weken Sydney was het reis tempo weer op gang gezet.De vier musketiers die met de auto gestrand waren deden op 5jan een nieuwe poging om de blue mountains te bekijken. Elly, marjolein, Sjoerd en ik zaten dan ook in de middag in de soepel rijdende auto van de meiden en reden naar de bergen. Katoomba bleek erg druk te zijn, maar in Blackheath was nog een camping. Na een dag vol lol, een flink twee gangen menu en het opzetten van de tent ging we de nacht in.
De zon was op en ook Elly. Ze deed de tentrits open van de buitenkant en ik dacht dat ik in de hemel was beland toen ik mijn hoofd naar buiten stak. Ik zag niets, alleen mist en schaduwen. Een zicht van twintig meter, meer was het niet. Dat ging hem dus niet worden met de mooie uitzichten dus de bergen uit en de hele dag gereden op weg naar iets boven Sydney. de Sfeer zat er goed in en daar kwamen we na een lange rit en een aantal volle campings op een wildkampeer camping aan bij het strand van WoyWoy. Super vet en gezellig, dus mooi geregeld. Geen receptie dus dat moesten we de volgende dag met de ranger regelen. Sjoerd en ik in de tent, elly en marjo in de auto en op naar de volgende dag. En wat een dag. Geen ranger gezien dus nul centjes uitgegeven en alleen op het strand gelegen. Backpackers moeten wel zuinig leven ja! We hebben een cliffwalk gemaakt, gezwommen in de zee en eten gemaakt, mocht wel na een aantal intensieve dagen: auto pech/ slaapplek zoeken/ stress on te overleven! Dus na vele uren in de zon, lol en een aantal glaasjes rode wijn gaat zo'n dag dan erg snel voorbij. De volgende ochtend werden we wakker gemaakt door de ranger om te betalen voor de slaapplek en het was ondertussen al 8Jan. We pakten de spullen in net als de helft van alle andere camping gasten en reden naar het station. En daar eindigde het. Want na een paar super leuke dagen back in nature ging ik weer naar de grote stad. Het waren nu drie musketiers en ik zat alleen in de trein van WoyWoy naar Sydney. Een prachtige tocht over bergen, langs meren en door prachtige dorpjes. In Sydney dacht ik nog even aan het feit dat ik daar voorlopig niet meer zou zijn, aan de mooie parken, gebouwen en de leuke mensen en stapten in de bus naar Canberra.. Ik was weer alleen aan het reizen maar al snel leek ik mensen te ontmoeten toen de buschauffeur vertelde uit Eeden te komen. Meneer Jansen die geen nederlands meer kon en al 35jaar in OZ woont. Helaas bleek er een hele nederlandse sfeer in de bus te hangen want iedereen zat met iPod oortjes in zijn eigen wereld en eigenlijk had ik ook even geen behoefte aan nieuw contact dus liet ik het maar voor wat het was. Een nederlandse busrit, tussen weilanden, door regen, langs koeien maar wel naar de capital city in Australie, Canberra. Ik hoorde van bijna alle mensen dezelfde omschrijving van de stad en ook hetzelfde in het boek wat ik nu lees: Saaie stad. Als ik eerlijk ben kan ik na een dag sightseeingen me daar bij aansluiten, maar dat zou te weinig eer geven aan de mooie dingen die ik gezien heb. Dus ik zal het mooi proberen te brengen.
Negen January stond ik op en na de vaste ochtend rituelen ging ik de zon tegemoet om mijn kant van de stad te bekijken. De stad is verdeeld door een meer en ik besloot eerst de ene kant te onderzoeken, daar waar mijn hostel staat. Met een plan en map ging ik de kilometers tegemoet. Lopen, want ik heb geen geld voor het huren van een fiets. na een flinke calorie verbranding was ik bij de botanic gardens en kon ik 'mijn mening' over de stad een vorm geven. voor mij is Canberra de gelijkenis met Australie. Het is een stad in de middle of nowhere(zoals het land), met mega ruimte tussen gebouwen(zoals de steden), en overal waar je je kan bedenken parken en bezienswaardigheden(zoals national parks) en terwijl je op de driebanen brede wegen of het universiteits dorp loopt krijg je het idee alsof iedereen zich voor je verstopt(het is vakantie tijd dus de kans is groot dat velen de stad uit zijn). En eigenlijk vind ik het heerlijk om even helemaal alleen en anoniem te zijn. Ik heb een uurtje tussen de planten gelopen die uit heel Australie zijn verzameld en genoot van de constante stilte om mij heen. Van alle soorten eucalyptus tot vlees etende planten en alle soorten madeliefjes, alles was er, netjes met naam en vindplaats.Ik ging weer aan de wandel en bereikte het sounds en film archive. Niet bijzonder indrukwekkend maar leuk om even te kijken en een boterhammetje te eten naast de fontein. Ik zag een boek over Francis Ford Coppola, waar ik ooit een scriptie over schreef en muziekdoosjse met o.a. 'Sunshine' & 'Imagine' en ging weer aan de wandel.
Meer interactie en informatie want in het national museum hadden ze de mooiste dingen voor me voorbereid. Het begon met het Circa Theatre. Een indrukwekkende voorstelling waarbij er meerdere tvschermen en film doeken om ons heen draaiden en waarin de geschiedenis van australie werd verteld. Van de oertijd tot de tegenwoordige westerse Australian Dream. we stapten uit het multimedia center en ik ging door zalen met verhalen, voertuigen, een molen en opgezette dieren. Ik zag alle australische dingen en kwam in de aboriginal zaal terecht. Daar liep ik helemaal alleen, ik weet niet of dat komt omdat men niet geintereseerd is of omdat er gewoon weg niemand was(zoals het beeld van de stad) maar het viel op. Erg boeiend en ik las veel over de plekken bij Darwin waar ik in november was. De eenheid van alles op aarde zoals zo mooi wordt laten zien in de film 'Avatar' inspireerde me om nog meer te weten te willen komen over dit onderwaardeerde volk. Nog wat verhalen, teksten en afbeeldingen toen het mooi was geweest. Ik ging even iets ontspannends doen en kwam in een opname studio van Radio Aboriginal(zoiets) terecht waar ik mijn eigen radiopresentatie mocht doen. Eerst voelde ik er niks voor, maar aangezien er niemand te bekennen was ging ik de uitdaging met mezelf aan. Muziek langzaam uitzetten, in het Engels met een verkouden stem een aankondiging voorlezen en een nieuw nummer aanzetten. De (ingeprogammeerde) computerstem vond dat ik het goed deed en toen ik het terug hoorde was ik best trots. Maar ik heb wel snel de ruimte verlaten voordat iemand zou komen, dat toch wel.Ik ging naar de Garden of Australian dreams ,die bestond uit een chaotische verzameling van kaarten en symbolen, en snel door naar Kspace. Hier stond ik als redelijk volwassenen tussen gezinnen en kinderen als een kind in een speeltuin. Iedereen maakten een deel van een toekomstige space stad en vervolgens stonden we met onze 3Dbrillen te aanschouwen hoe we door een stad met vliegende auto's werden begeleid en zag ik het huis wat ik net had gemaakt op het scherm, best tof. Aangezien de gemiddelde leeftijd 9 was hoorde ik toch een 'Ohh' bij mijn ontwerp! Niet slecht.Ik ging terug, maar niet voordat ik snel een Chinese kunstzaal was door gerend en een tijdje in een andere zaal had gestaan. Die laatste was erg bijzonder want het ging over de verhalen van kinderen die vanuit Europa naar Australie werden gestuurd door de kerk(kinderen uit opvanghuizen) om hier op te groeien. De vergeten mensen die hun verhaal vertelden. Een man van het museum stond met een australishe moeder en dochter te praten en toen ik besefte dat de man overzichzelf vertelde kreeg Ik een brok in mijn keel. Op de muur stond zijn verhaal dat hij helemaal niet wilde verhuizen en toen hij de twee vertelde over het misbruik wat er was zag ik de pijn in zijn ogen. Ik liet het gesprek voor wat het was, nam nog wat info in me op en besloot dat ik verzadigd was van nieuwe kennis en indrukken dus begon ik aan een wandeling langs het water. Alles in mijn hoofd kreeg een plaatsje aangewezen en snotterend van mijn verkoudheid bekeek ik de overkant van het meer met parlements gebouwen en bibliotheek die ik de dag erna zou gaan bezoeken. Ik sloeg een mega brede straat in , Anzac Parade Memorials, en in de verte aanschouwde ik het WarMemorial. terwijl ik zeker een kilometer over de straat liep keek ik naar de verschillende memorials(Korea war, Australian army,..) en besefte dat er zoveel op de aarde om ons heen gebeurd. Oorlogen waar we nog niet eens het minste van kunnen voorstellen als we op de playstation schietspellen spelen. maar misschien is het ook beter, ik dacht er niet te lang aan. Ik bereikte het indrukwekkende WarMemorial en begon met de onwijs grote musea zalen eronder, die zag ik niet aankomen van buitenaf. een zaal over de Great War(World War I) waar Australie in tegenstelling tot Nederland zwaar om geleden heeft. vervolgens ging ik naar de zaal van WWII. Ik had hier een bredere achtergrond van maar vanuit Australisch oogpunt is het toch weer anders. Alles wat je je kan bedenken: maquettes, poppen, wapens, voertuigen, gasmaskers, teksten en film materiaal. Teveel om op te nemen maar niet minder indrukwekkend. Ik kwam in een zaal waar de vliegtuigen en duikboten op ware grote aan het plafond hingen en bekeek een film over een japanse onderzee aanval op Sydney harbour. Vervolgens werden we verzocht onze weg naar de uitgang te zoeken maar ik moest nog het belangrijkste zien. De rechthoekige binnentuin met aan de kop het memorial, de ronde zaal met glas in lood ramen en een graf van een anomiem slachtoffer van de oorlog. Ik stond stil bij de slachtoffers en liep met de vele nieuwe dingen in mijn hoofd richting mijn bed, toen een man in een pak me vroeg te blijven voor de eindceremonie.De sluitingsceremomie begon met een speech en de warme stem zorgde voor een fijne sfeer. Ik zag de vogels voor een prachtig decor met blauwe lucht vliegen en toen alle mobiele telefoons op stil stonden kwam er aan de andere kant van de binnenplaats een man met trompet. De tijd leek stil te staan en terwijl hij daar in pak voor de open deuren van de koepel stond speelde hij het trompet stuk wat de australische militairen elke avond voor het slapen hoorden en wat het eind van de dag betekende, voor sommigen hun laatste dag. Het was te vergelijken met onze dodenherdenking en terwijl de perfecte uitademingen mijn gehoor bereikte met prachtige tonen kreeg ik kippenvel en wist dat de onverwachtte dingen de meeste indruk maken! Nadat hij zijn laatste noot gespeeld had draaide hij zijn rug naar ons toe en liep door de deuren die perfect dicht gingen. Iedereen was geraakt en vol van een bijzonder gevoel maakte ik me klaar voor mijn tocht en het einde van mijn dag. Een bijzondere dag waarin ik een eigen mening over Canberra kon vormen. Voor mij is het het hart van Australie met alle geschiedenis en politieke heisa die precies de relaxe, serieuze, no worries mentaliteit uitstraalt. Alle dingen waar de Aussies zich niet druk om lijken te maken zijn daar verzameld, maar ook de brede bezittingen die het land rijk is, waar elke australier trots op is en wat ik zeer respecteer.
Een drukke eerste dag, maar er was nog meer te zien. Tien januari, vandaag de dag had ik mijn wekker gezet. Ik checkte uit in het hostel, stopte mijn spullen in een locker en liep richting Capital Hill. Ik keek op het klokje en zag dat ik nog een halfuur had voor de rondleiding zou beginnen in het Parlements gebouw. Ik wilde hem niet missen dus zette er flink de pas in. De tijd vloog en ook ik. Na een flinke wandeling kwam ik aan bij het parlements gebouw, echt waar, precies om 10am op mijn klok. Maarja, even geen rekening gehouden met de controle bij de ingang, dus daar stond ik dan, alsnog te wachten in een rij, te laat voor de rondleiding. De rij bewoog en in het gebouw zag ik een klok die me vertelde dat het pas 9:58 was. Gered, en toen ik binnen was kon ik precies aansluiten bij de rondleiding. En wat was ik er blij mee. De grappige man vertelde over het groene House of representatives, waar de debatten worden gehouden. Over de rode Senaats ruimte en vertelde ons een hoop over de manier waarop dit mooie land bestuurd wordt. Met wat grapjes tussendoor kregen we een hoop informatie binnen en een prachtige rondleiding. We werden vrijgelaten en ik klom naar het dak(met een lift) om daar van een prachtig uitzicht te genieten. Dit deed ik niet lang, want ik ging op weg naar mijn volgende bestemming. Het Old Parliament House, waar ik mezelf de weg in wees. Het was te vergelijken met het huidige parliament house dus ik liep een snel rondje. Door de oude Prime Minister Suite, kantoren, Senate Chamber, house of representatives chamber en de King's Hall. Ik heb nu een klein idee hoe de besturing van het land gaat, en het was erg interessant.
Buiten at ik een boterhammetje en via de Portrait Gallery en High Court of Australia kwam ik bij mijn eennalaatste adres, the National Gallery of Australia.
Geen foto's helaas, maar ik heb veel mooie dingen gezien. Een klein gevoel van eenzaamheid bekroop me bij binnenkomst, aangezien ik deze stad toch met iemand had willen delen, maar aan de andere kant is het fijn te weten hoe dat voelt, zodat ik extra kan genieten als de mensen waar ik om geef weer om mij heen zijn.
Ik begon in de Aboriginal zaal, waar de herkenbare stukken hingen. Ik liep door allerlei zalen met PopArt(Andy Warhol), impressionisme(Claude Monet) en een bekend werk van Jackson Pollock.
(Info: http://nl.wikipedia.org/wiki/National_Gallery_of_Australia#Collecties)
Hoewel ik een hoop zag, teveel naar mijn idee, vond ik het ontzettend gaaf om hier rond te lopen. Ik liep namelijk precies tussen vele werken die ik met kunstgeschiedenis op school behandeld had. Allerlei stromingen, kunstenaars en werken hingen daar in mijn directe omgeving. Ik besefte dat ik een hoop geluk heb om hier te mogen lopen, als Nederlandse achtienjarige(nog 1 dag) jongen in Australie. En na deze geweldige ervaring kwam ik bij de uitgang. Ik twijfelde of ik het betaalde deel over de Ranaissance kunst wilde bekijken, en hoewel ik graag een kijkje had willen maken, riep mijn portemonee nee. Dat is iets om in Europa te bekijken, dat komt nog wel. Mijn buik riep ook naar me, ik had namelijk best wel trek. Dus met toestemming van mijn portemonee kocht ik een heerlijke cappucino. En ik weet niet of het een teken was, maar daar op het schuim stond een hartje.
Ik liep langs het meer naar de Library en hier zit ik dan mijn laatste woorden van dit extreem lange verhaal te voltooien.
Mijn laatste woorden als achtienjarige, want vannacht als ik in de bus zit, en de klok over de 00:00 tijd gaat, besef ik dat ik negentien jaar later, negentien jaar na mijn geboorte het voor elkaar heb en bezig ben om een enorme droom te verwezenlijke. Een droom die ik de rest van mijn leven, hoe kort of hoe lang dat mag zijn, kan beschouwen als een geweldig resultaat. En tien uur na middernacht, misschien lig ik dan nog te slapen, zal in Nederland de datum ook veranderen in 11 January en weten mijn ouders dat ze een zoon hebben die trots is op zijn ouders, en die iedereen kan laten weten dat hij enorm gelukkig is aan de andere kant van de wereld.
Live vanuit de Capital City of Australia, Canberra!
Groetjes en ik hoop dat jullie het einde van de tekst gehaald hebben.
Sander
De zon was op en ook Elly. Ze deed de tentrits open van de buitenkant en ik dacht dat ik in de hemel was beland toen ik mijn hoofd naar buiten stak. Ik zag niets, alleen mist en schaduwen. Een zicht van twintig meter, meer was het niet. Dat ging hem dus niet worden met de mooie uitzichten dus de bergen uit en de hele dag gereden op weg naar iets boven Sydney. de Sfeer zat er goed in en daar kwamen we na een lange rit en een aantal volle campings op een wildkampeer camping aan bij het strand van WoyWoy. Super vet en gezellig, dus mooi geregeld. Geen receptie dus dat moesten we de volgende dag met de ranger regelen. Sjoerd en ik in de tent, elly en marjo in de auto en op naar de volgende dag. En wat een dag. Geen ranger gezien dus nul centjes uitgegeven en alleen op het strand gelegen. Backpackers moeten wel zuinig leven ja! We hebben een cliffwalk gemaakt, gezwommen in de zee en eten gemaakt, mocht wel na een aantal intensieve dagen: auto pech/ slaapplek zoeken/ stress on te overleven! Dus na vele uren in de zon, lol en een aantal glaasjes rode wijn gaat zo'n dag dan erg snel voorbij. De volgende ochtend werden we wakker gemaakt door de ranger om te betalen voor de slaapplek en het was ondertussen al 8Jan. We pakten de spullen in net als de helft van alle andere camping gasten en reden naar het station. En daar eindigde het. Want na een paar super leuke dagen back in nature ging ik weer naar de grote stad. Het waren nu drie musketiers en ik zat alleen in de trein van WoyWoy naar Sydney. Een prachtige tocht over bergen, langs meren en door prachtige dorpjes. In Sydney dacht ik nog even aan het feit dat ik daar voorlopig niet meer zou zijn, aan de mooie parken, gebouwen en de leuke mensen en stapten in de bus naar Canberra.. Ik was weer alleen aan het reizen maar al snel leek ik mensen te ontmoeten toen de buschauffeur vertelde uit Eeden te komen. Meneer Jansen die geen nederlands meer kon en al 35jaar in OZ woont. Helaas bleek er een hele nederlandse sfeer in de bus te hangen want iedereen zat met iPod oortjes in zijn eigen wereld en eigenlijk had ik ook even geen behoefte aan nieuw contact dus liet ik het maar voor wat het was. Een nederlandse busrit, tussen weilanden, door regen, langs koeien maar wel naar de capital city in Australie, Canberra. Ik hoorde van bijna alle mensen dezelfde omschrijving van de stad en ook hetzelfde in het boek wat ik nu lees: Saaie stad. Als ik eerlijk ben kan ik na een dag sightseeingen me daar bij aansluiten, maar dat zou te weinig eer geven aan de mooie dingen die ik gezien heb. Dus ik zal het mooi proberen te brengen.
Negen January stond ik op en na de vaste ochtend rituelen ging ik de zon tegemoet om mijn kant van de stad te bekijken. De stad is verdeeld door een meer en ik besloot eerst de ene kant te onderzoeken, daar waar mijn hostel staat. Met een plan en map ging ik de kilometers tegemoet. Lopen, want ik heb geen geld voor het huren van een fiets. na een flinke calorie verbranding was ik bij de botanic gardens en kon ik 'mijn mening' over de stad een vorm geven. voor mij is Canberra de gelijkenis met Australie. Het is een stad in de middle of nowhere(zoals het land), met mega ruimte tussen gebouwen(zoals de steden), en overal waar je je kan bedenken parken en bezienswaardigheden(zoals national parks) en terwijl je op de driebanen brede wegen of het universiteits dorp loopt krijg je het idee alsof iedereen zich voor je verstopt(het is vakantie tijd dus de kans is groot dat velen de stad uit zijn). En eigenlijk vind ik het heerlijk om even helemaal alleen en anoniem te zijn. Ik heb een uurtje tussen de planten gelopen die uit heel Australie zijn verzameld en genoot van de constante stilte om mij heen. Van alle soorten eucalyptus tot vlees etende planten en alle soorten madeliefjes, alles was er, netjes met naam en vindplaats.Ik ging weer aan de wandel en bereikte het sounds en film archive. Niet bijzonder indrukwekkend maar leuk om even te kijken en een boterhammetje te eten naast de fontein. Ik zag een boek over Francis Ford Coppola, waar ik ooit een scriptie over schreef en muziekdoosjse met o.a. 'Sunshine' & 'Imagine' en ging weer aan de wandel.
Meer interactie en informatie want in het national museum hadden ze de mooiste dingen voor me voorbereid. Het begon met het Circa Theatre. Een indrukwekkende voorstelling waarbij er meerdere tvschermen en film doeken om ons heen draaiden en waarin de geschiedenis van australie werd verteld. Van de oertijd tot de tegenwoordige westerse Australian Dream. we stapten uit het multimedia center en ik ging door zalen met verhalen, voertuigen, een molen en opgezette dieren. Ik zag alle australische dingen en kwam in de aboriginal zaal terecht. Daar liep ik helemaal alleen, ik weet niet of dat komt omdat men niet geintereseerd is of omdat er gewoon weg niemand was(zoals het beeld van de stad) maar het viel op. Erg boeiend en ik las veel over de plekken bij Darwin waar ik in november was. De eenheid van alles op aarde zoals zo mooi wordt laten zien in de film 'Avatar' inspireerde me om nog meer te weten te willen komen over dit onderwaardeerde volk. Nog wat verhalen, teksten en afbeeldingen toen het mooi was geweest. Ik ging even iets ontspannends doen en kwam in een opname studio van Radio Aboriginal(zoiets) terecht waar ik mijn eigen radiopresentatie mocht doen. Eerst voelde ik er niks voor, maar aangezien er niemand te bekennen was ging ik de uitdaging met mezelf aan. Muziek langzaam uitzetten, in het Engels met een verkouden stem een aankondiging voorlezen en een nieuw nummer aanzetten. De (ingeprogammeerde) computerstem vond dat ik het goed deed en toen ik het terug hoorde was ik best trots. Maar ik heb wel snel de ruimte verlaten voordat iemand zou komen, dat toch wel.Ik ging naar de Garden of Australian dreams ,die bestond uit een chaotische verzameling van kaarten en symbolen, en snel door naar Kspace. Hier stond ik als redelijk volwassenen tussen gezinnen en kinderen als een kind in een speeltuin. Iedereen maakten een deel van een toekomstige space stad en vervolgens stonden we met onze 3Dbrillen te aanschouwen hoe we door een stad met vliegende auto's werden begeleid en zag ik het huis wat ik net had gemaakt op het scherm, best tof. Aangezien de gemiddelde leeftijd 9 was hoorde ik toch een 'Ohh' bij mijn ontwerp! Niet slecht.Ik ging terug, maar niet voordat ik snel een Chinese kunstzaal was door gerend en een tijdje in een andere zaal had gestaan. Die laatste was erg bijzonder want het ging over de verhalen van kinderen die vanuit Europa naar Australie werden gestuurd door de kerk(kinderen uit opvanghuizen) om hier op te groeien. De vergeten mensen die hun verhaal vertelden. Een man van het museum stond met een australishe moeder en dochter te praten en toen ik besefte dat de man overzichzelf vertelde kreeg Ik een brok in mijn keel. Op de muur stond zijn verhaal dat hij helemaal niet wilde verhuizen en toen hij de twee vertelde over het misbruik wat er was zag ik de pijn in zijn ogen. Ik liet het gesprek voor wat het was, nam nog wat info in me op en besloot dat ik verzadigd was van nieuwe kennis en indrukken dus begon ik aan een wandeling langs het water. Alles in mijn hoofd kreeg een plaatsje aangewezen en snotterend van mijn verkoudheid bekeek ik de overkant van het meer met parlements gebouwen en bibliotheek die ik de dag erna zou gaan bezoeken. Ik sloeg een mega brede straat in , Anzac Parade Memorials, en in de verte aanschouwde ik het WarMemorial. terwijl ik zeker een kilometer over de straat liep keek ik naar de verschillende memorials(Korea war, Australian army,..) en besefte dat er zoveel op de aarde om ons heen gebeurd. Oorlogen waar we nog niet eens het minste van kunnen voorstellen als we op de playstation schietspellen spelen. maar misschien is het ook beter, ik dacht er niet te lang aan. Ik bereikte het indrukwekkende WarMemorial en begon met de onwijs grote musea zalen eronder, die zag ik niet aankomen van buitenaf. een zaal over de Great War(World War I) waar Australie in tegenstelling tot Nederland zwaar om geleden heeft. vervolgens ging ik naar de zaal van WWII. Ik had hier een bredere achtergrond van maar vanuit Australisch oogpunt is het toch weer anders. Alles wat je je kan bedenken: maquettes, poppen, wapens, voertuigen, gasmaskers, teksten en film materiaal. Teveel om op te nemen maar niet minder indrukwekkend. Ik kwam in een zaal waar de vliegtuigen en duikboten op ware grote aan het plafond hingen en bekeek een film over een japanse onderzee aanval op Sydney harbour. Vervolgens werden we verzocht onze weg naar de uitgang te zoeken maar ik moest nog het belangrijkste zien. De rechthoekige binnentuin met aan de kop het memorial, de ronde zaal met glas in lood ramen en een graf van een anomiem slachtoffer van de oorlog. Ik stond stil bij de slachtoffers en liep met de vele nieuwe dingen in mijn hoofd richting mijn bed, toen een man in een pak me vroeg te blijven voor de eindceremonie.De sluitingsceremomie begon met een speech en de warme stem zorgde voor een fijne sfeer. Ik zag de vogels voor een prachtig decor met blauwe lucht vliegen en toen alle mobiele telefoons op stil stonden kwam er aan de andere kant van de binnenplaats een man met trompet. De tijd leek stil te staan en terwijl hij daar in pak voor de open deuren van de koepel stond speelde hij het trompet stuk wat de australische militairen elke avond voor het slapen hoorden en wat het eind van de dag betekende, voor sommigen hun laatste dag. Het was te vergelijken met onze dodenherdenking en terwijl de perfecte uitademingen mijn gehoor bereikte met prachtige tonen kreeg ik kippenvel en wist dat de onverwachtte dingen de meeste indruk maken! Nadat hij zijn laatste noot gespeeld had draaide hij zijn rug naar ons toe en liep door de deuren die perfect dicht gingen. Iedereen was geraakt en vol van een bijzonder gevoel maakte ik me klaar voor mijn tocht en het einde van mijn dag. Een bijzondere dag waarin ik een eigen mening over Canberra kon vormen. Voor mij is het het hart van Australie met alle geschiedenis en politieke heisa die precies de relaxe, serieuze, no worries mentaliteit uitstraalt. Alle dingen waar de Aussies zich niet druk om lijken te maken zijn daar verzameld, maar ook de brede bezittingen die het land rijk is, waar elke australier trots op is en wat ik zeer respecteer.
Een drukke eerste dag, maar er was nog meer te zien. Tien januari, vandaag de dag had ik mijn wekker gezet. Ik checkte uit in het hostel, stopte mijn spullen in een locker en liep richting Capital Hill. Ik keek op het klokje en zag dat ik nog een halfuur had voor de rondleiding zou beginnen in het Parlements gebouw. Ik wilde hem niet missen dus zette er flink de pas in. De tijd vloog en ook ik. Na een flinke wandeling kwam ik aan bij het parlements gebouw, echt waar, precies om 10am op mijn klok. Maarja, even geen rekening gehouden met de controle bij de ingang, dus daar stond ik dan, alsnog te wachten in een rij, te laat voor de rondleiding. De rij bewoog en in het gebouw zag ik een klok die me vertelde dat het pas 9:58 was. Gered, en toen ik binnen was kon ik precies aansluiten bij de rondleiding. En wat was ik er blij mee. De grappige man vertelde over het groene House of representatives, waar de debatten worden gehouden. Over de rode Senaats ruimte en vertelde ons een hoop over de manier waarop dit mooie land bestuurd wordt. Met wat grapjes tussendoor kregen we een hoop informatie binnen en een prachtige rondleiding. We werden vrijgelaten en ik klom naar het dak(met een lift) om daar van een prachtig uitzicht te genieten. Dit deed ik niet lang, want ik ging op weg naar mijn volgende bestemming. Het Old Parliament House, waar ik mezelf de weg in wees. Het was te vergelijken met het huidige parliament house dus ik liep een snel rondje. Door de oude Prime Minister Suite, kantoren, Senate Chamber, house of representatives chamber en de King's Hall. Ik heb nu een klein idee hoe de besturing van het land gaat, en het was erg interessant.
Buiten at ik een boterhammetje en via de Portrait Gallery en High Court of Australia kwam ik bij mijn eennalaatste adres, the National Gallery of Australia.
Geen foto's helaas, maar ik heb veel mooie dingen gezien. Een klein gevoel van eenzaamheid bekroop me bij binnenkomst, aangezien ik deze stad toch met iemand had willen delen, maar aan de andere kant is het fijn te weten hoe dat voelt, zodat ik extra kan genieten als de mensen waar ik om geef weer om mij heen zijn.
Ik begon in de Aboriginal zaal, waar de herkenbare stukken hingen. Ik liep door allerlei zalen met PopArt(Andy Warhol), impressionisme(Claude Monet) en een bekend werk van Jackson Pollock.
(Info: http://nl.wikipedia.org/wiki/National_Gallery_of_Australia#Collecties)
Hoewel ik een hoop zag, teveel naar mijn idee, vond ik het ontzettend gaaf om hier rond te lopen. Ik liep namelijk precies tussen vele werken die ik met kunstgeschiedenis op school behandeld had. Allerlei stromingen, kunstenaars en werken hingen daar in mijn directe omgeving. Ik besefte dat ik een hoop geluk heb om hier te mogen lopen, als Nederlandse achtienjarige(nog 1 dag) jongen in Australie. En na deze geweldige ervaring kwam ik bij de uitgang. Ik twijfelde of ik het betaalde deel over de Ranaissance kunst wilde bekijken, en hoewel ik graag een kijkje had willen maken, riep mijn portemonee nee. Dat is iets om in Europa te bekijken, dat komt nog wel. Mijn buik riep ook naar me, ik had namelijk best wel trek. Dus met toestemming van mijn portemonee kocht ik een heerlijke cappucino. En ik weet niet of het een teken was, maar daar op het schuim stond een hartje.
Ik liep langs het meer naar de Library en hier zit ik dan mijn laatste woorden van dit extreem lange verhaal te voltooien.
Mijn laatste woorden als achtienjarige, want vannacht als ik in de bus zit, en de klok over de 00:00 tijd gaat, besef ik dat ik negentien jaar later, negentien jaar na mijn geboorte het voor elkaar heb en bezig ben om een enorme droom te verwezenlijke. Een droom die ik de rest van mijn leven, hoe kort of hoe lang dat mag zijn, kan beschouwen als een geweldig resultaat. En tien uur na middernacht, misschien lig ik dan nog te slapen, zal in Nederland de datum ook veranderen in 11 January en weten mijn ouders dat ze een zoon hebben die trots is op zijn ouders, en die iedereen kan laten weten dat hij enorm gelukkig is aan de andere kant van de wereld.
Live vanuit de Capital City of Australia, Canberra!
Groetjes en ik hoop dat jullie het einde van de tekst gehaald hebben.
Sander
-
10 Januari 2012 - 06:43
Ans:
Hé Sander,
Voor mijn werk nog even jouw verhaal gelezen en er enorm van genoten. Heerlijk dat je zulke lange en gedetailleerde verhalen schrijft. En alvast HAPPY BIRTHDAY!
Liefs,
Ans -
10 Januari 2012 - 07:23
Rob D.:
Hoi Sander,
Ook felicitaties vanuit Muenster!
Blijven genieten van je avontuur(-:
It isn't a dream, U R alive!
Maak er een mooie dag van, vanavond drinken we een wijntje op jou... -
10 Januari 2012 - 08:42
Ria Kuipers:
Mooi stuk weer. Prachtig beschreven. -
10 Januari 2012 - 08:44
Ria Kuipers:
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Maak er een mooie dag van. -
10 Januari 2012 - 09:03
Mama:
lieve sander
nu nog 4 uur bij jou en dan Happy Birthday.ook wij nemen een wijntje op je vanavond .
veel plezier bij de australian open!!
liefs mama -
10 Januari 2012 - 09:09
Eva:
Je inspireert me, meneer die jonger is dan ik (nog even)! Geniet van je verjaardag, veel liefs uit NL -
10 Januari 2012 - 09:40
Eline:
Gelukkig zijn is een gevoel waar jij over beslist! en jij hebt besloten om gelukkig te zijn!
geweldig kleine grote broer van me!
Fijne verjaardag en we zullen op je verjaardag proosten!
heej ennuh! gun jezelf wel een taartje hoor;)
xxxxxxxxxx -
10 Januari 2012 - 09:44
Eline:
Je krijgt nog wat toegestuurd op je rekening;) <--- dus je moet daar wel even een taartje van eten en koop ook maar wat kaarsjes die je erop kan zetten;)
xxxx -
10 Januari 2012 - 11:54
Fred Van Leeuwen:
Mooi en herkenbaar verhaal weer Sander en het kost totaal geen moeite om het einde te halen. Geniet vooral verder en happy birthday natuurlijk!!! -
10 Januari 2012 - 13:00
Peter:
Hoi Sander,
"HAPPY - HAPPY BIRTHDAY"
Het is nu bij jullie 24.00 uur, en je zit in bus op weg naar Melbourne,
Maar nu ben je echt jarig in Australië, in Holland moeten we nog even (10 uurtjes) wachten.
GEFELICITEERD XXX
-
10 Januari 2012 - 14:19
Hilde Pronk:
Jij bent daar al jarig, dus mag ik je hier daar dan ook al mee feliciteren. nou Sander, van harte gefeliciteerd met je verjaardag en maak er een onvergetelijke dag van. Veel plezier bij de tennis in Melbourne. -
10 Januari 2012 - 15:49
Tim Zeeuw:
Nee hoor Sander; je verhaal is alles behalve slaapverwekkend. Je hebt in ieder geval je portie kunst, cultuur en geschiedenis ontvangen.
Nu tijd om te toasten op je verjaardag. Van harte proficiat! Wens je veel mooie en speciale momenten toe in dit nieuwe levensjaar. Keep on dreaming...
-
10 Januari 2012 - 15:57
Anja En Evert:
Gefeliciteerd met je 19e verjaardag.
Een hele mooie dag gewenst.
Het was een lang verhaal maar we hebben het echt helemaal gelezen. Misschien ligt je toekomst wel in het schrijven van reisverhalen. Je hebt er talent voor. -
10 Januari 2012 - 18:45
Frank En Coby:
'proficiat met je 19de verjaardag,maak er een zonnige dag van.veel plezier in melbourne -
11 Januari 2012 - 01:59
Arjen:
Ik wist wel dat je Canberra gaaf zou vinden! Veel plezier in Melbourne en nog een fijne verjaardag verder ;) -
11 Januari 2012 - 08:06
Kees En Leny:
Sander, gefeliciteerd met je verjaardag. Liesbeth en Peter ook gefeliciteerd met Sander. Een zoon om trots op te zijn. Wij lezen met veel intresse jouw belevenissen elke keer. Geniet nog van de komende 110 dagen.
groetjes uit Voorburg.
-
11 Januari 2012 - 10:32
Familie Wesseling:
Hoi Sander,
Van harte gefeliciteerd! Maak er een leuke dag van vandaag!
Groetjes Leo, Corine, Sanne en Mirthe -
11 Januari 2012 - 18:33
Fam Uijlen:
Hoi Sander, gefeliciteerd met je verjaardag. Wat een geweldige verslagen van je reis. Nog heel veel plezier. -
12 Januari 2012 - 11:01
Oom Cees:
Sander van harte gefeliciteerd met je
19e verjaardag.
oom Cees -
16 Januari 2012 - 22:17
Jojo:
Ik ben laat maar van harte gefeliciteerd en je had weer een mooi verhaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
