Nieuwe avonturen

Drie jaar geleden. Een bijzonder avontuur en mijn laatste zinnen belandden op "papier":

Want wat is geweest, is een schitterende herinnering geworden, die ik mijn leven lang zal meenemen en dankzij alle steun heb ik zoveel van mezelf geleerd en dat zal mij helpen mijn nieuwe dromen achterna te gaan. Het is heerlijk om weer thuis te zijn, maar er komt een dag dat ik mijn tas weer op mijn rug zet en de wereld verder ga ontdekken. Het was geweldig!

Nu drie jaar later, dwarrelen er nieuwe zinnen door mijn hoofd. De afgelopen weken heb ik uitgekeken naar het moment waarop ik mijn aandacht op een nieuw avontuur zou richten. Er is al een heleboel geregeld, maar ik wilde eerst de dingen voltooien waar ik op dat moment mijn aandacht voor nodig had.
Na mijn terugkomst in 2011 is de tijd hard gegaan. Het was geweldig om terug te zijn, hoewel ik een flinke tijd nodig heb gehad om weer te landen in Nederland. Een aantal weken na terugkomst begon ik met werken, zodat ik de geleende centjes zo snel mogelijk terug kon geven. Binnen een korte tijd had ik drie baantjes, zodat ik mijn belofte kon waarmaken: doordeweeks werken bij het magazijn van Mediq, zaterdag middag postlopen en in de avonden van het weekend in de keuken het eten voorbereiden voor de klanten van restaurant de Pannekoe. Het had me erg meegezeten bij terugkomst, want op 3 van de 7 sollicitaties kreeg ik positief bericht. Het scheelde natuurlijk dat ik mij beschikbaar stelde net voordat de meeste middelbare scholieren klaar waren met hun examens en ik was de hele zomer beschikbaar. De tijd vloog voorbij, de schuld werd vereffend en de uren waarop ik werkte kon ik goed gebruiken om mijn reis mentaal te verwerken.

- Universiteitsleven -

- Het jaar van de verandering
Na de zomer begon ik aan een nieuwe fase in mijn leven, die drie jaar zou duren. Ik was met Joyce meegegaan naar meeloop college's van Psychologie en had besloten dat dit mijn studie werd. Toen het werken voorbij was, begon het collegejaar. Ik was erg gemotiveerd, en in tegenstelling tot het vaak gehoorde 'wil/kan je dan nog wel studeren als je terugkomt van een grote reis, na anderhalf jaar er tussen uit te zijn geweest?' was ik heel erg gemotiveerd. Dit zou mijn hele bachelorcarrière zo blijven, gelukkig.
Allerlei vakken kwamen voorbij, en na een eerste jaar vol inleiding op het gebied van Statistiek, Cognitieve Psychologie, Bio- en Neuropsychologie, Wetenschapsfilosofie, Persoonlijkheidsleer en Ontwikkelingspsychologie had ik mijn propedeuse zonder herkansingen binnen. Ondanks dat ik gemotiveerd ben om mijn leven voor mijzelf te leven, zonder mij teveel van verwachtingen van anderen aan te trekken, was ik wel een beetje trots op mijn resultaat, net als mijn ouders. Het werd een jaar van verandering en het vinden van mijn draai. Mijn reis door Australië had naast alle ervaringen ook gebracht dat mijn sociaal leven bij terugkomst zou worden uitgedund (en aangevuld). Bij terugkomst besloot ik te stoppen met voetballen. Hoewel mijn hele lijf er (nog steeds) om schreeuwt als ik langs de velden rij en mensen zie spelen, heb ik besloten dat ik mijn leven niet wil invullen met competitie. Mijn verdieping in het boeddhisme heeft mij in laten zien dat competitie vaak niet nodig is, en met te weinig bewustzijn ervoor kan zorgen dat mensen elkaar de ergste dingen aan doen, terwijl dit helemaal nergens voor nodig is. Competitie, in dit geval in sport, creëert verschillen tussen mensen die er van nature niet zijn, met de gevolgen die ook op maatschappelijk gebied invloed hebben. Ik ben een grote fan van het spelletje, dat is misschien alleen maar meer geworden na mijn reis, maar ik kon de positieve dingen niet zwaarder laten wegen dan de minder fraaie kanten van deze geweldige sport. Dit betekende ook dat ik afscheid nam van een grote groep mensen (van de voetbal) die een groot deel van mijn leven kleur hebben gegeven. Niemand, behalve mijn vader, zag deze beslissing aankomen, en hoewel mij het heel veel moeite kostte om dicht bij mezelf te blijven op het moment dat ik terug was, toen het makkelijk werd in oude patronen terug te vallen, ben ik niet teruggekomen op mijn beslissing. Elke dag nog ben ik dankbaar voor het plezier en ook leerzame momenten die het voetbal me heeft geboden. Dankbaar voor de trainers, coaches, ouders en natuurlijk teamgenoten waarmee ik vele jaren heb opgetrokken.
Niet alleen het voetbal zei ik vaarwel, maar bij terugkomst verwaterde oude contacten. De vele jaren op de middelbare school, waarbij je als klasgenoten veel tijd met elkaar deelt, veranderde in een periode van vrijblijvende contacten, waar gelukkig ook hele mooie vriendschappen uit bloeide,... en meer.. En natuurlijk hield ik vast aan mijn vriendschappen. Sommige vrienden ken ik al sinds de basisschool.

- Het jaar van de verdieping
In de zomer van 2013 zou ik aan een ander avontuur beginnen, niet gerelateerd aan mijn studie, met sport. Het voetballen was vaarwel gezegd en voor de sportschool was ik niet genoeg gemotiveerd. Zoals ik in één van mijn reisverslagen van Australië had beschreven, heb ik enorm genoten van de grootste speeltuin op aarde: Het luchtruim. Daarom heb ik mijn zomer ingevuld met een cursus parachutespringen. Bij mijn werk Mediq, waar ik tijdens mijn hele studie (en nu nog) werkte, sprak ik met Timothy af om dit avontuur samen aan te gaan. Na een aantal grondcursussen werd het in de zomer werkelijkheid. Met een grote groep reisden we voor een week naar Maubeuge (België) om het skydive avontuur te beginnen. Mijn certificaat werd behaald en het was een geweldig avontuur. Wat dat betreft zeggen de video's meer dan duizend woorden:

AFF Skydive zomerkamp - https://vimeo.com/72114100

Ook de studie, het tweede jaar van Psychologie, zou uitdagender worden. Met verdiepingsvakken als Klinische Neuropsychologie en Sociale en Emotionele Ontwikkeling kreeg ik meer inzicht in mijn vakgebied. Het vak Consciousness liet mij nadenken over filosofische vraagstukken in de Psychologie, met thema's als 'het zelf', 'het brein', 'kunstmatige intelligentie' en 'altered states of consciousness'. Dit was tot dan toe het meest interessante vak en de waarschuwing van de docent aan alle studenten had ik goed in mijn oren geknoopt: 'Dit vak kan haaks staan op jouw wereldbeeld, dus hou er rekening mee dat het je flink kan laten twijfelen over de waarheden die je nu denkt te hebben'. Dit was erg spannend, maar ik kwam erachter dat dit vak juist aansloot op mijn wereldbeeld, en het zou de aanloop zijn naar mijn huidige (milde) beoefening van Zen meditatie.
Datzelfde jaar werden mijn studiegenoten en ik ingedeeld in IBV groepen: Interpersoonlijke Beroeps Vaardigheden. Tijdens een intensieve periode werd er kritisch gereflecteerd en werd individueel onderzocht hoe ieder zich in groepsverband gedraagt. Daarnaast kwamen gesprekstechnieken aan bod en was er aandacht voor een persoonlijke leervraag. Mijn vraag was: 'wat betekent onafhankelijkheid voor mij'. Dit was een erg leerzame ervaring en het intensieve en diepgaande contact binnen de groep zorgde voor mooie momenten, ook nadat het vak was afgesloten.
Dat jaar had ik ondertussen 40 parachutesprongen gemaakt en was ik toe aan mijn eerst volgende diploma (certificaat): hierdoor zou ik gecertificeerd zijn om samen met mensen in een groep te springen (figuren maken). Tot nu toe had ik alleen door het luchtruim gevlogen. De zomer van 2014 zou dan ook in het teken staan van skydive kamp #2. Zou in ieder gaval..
Die zomer ging ik namelijk eerst op vakantie met mijn zus. Het was een bijzondere ervaring, want we gingen op bezoek bij Sander en Marie-José. Wij kenden hen niet, maar via internet hadden we ontdekt dat zij sinds een aantal jaren in Zuid-Frankrijk wonen, op een landgoed van ongeveer acht voetbalvelden groot. Het was een onherbergzaam stuk grond, maar na heel wat uren werk is een groot deel begaanbaar. Er staan ruïnes van boerderijen, er is een grote moestuin, er is een waterput, een groot kippenhok en er is een zwemvijver: het stel leeft zelfvoorzienend. Tegen vergoeding waren wij twee weken welkom om mee te kijken hoe het eraan toe ging: een meeleefweek. Het leven in de heuvels van Frankrijk had zo haar behoefte, maar Eline en ik mochten kiezen wat we wilden doen, afhankelijk van wat er gedaan moest worden. Er werd in de tuin gewerkt, gezwommen in de vijver en een aantal dagen heb ik samen met mijn naamgenoot gewerkt aan hun huis. Met de stenen van de ruïnes op het land en het hout uit het (eigen) bos, is Sander bezig met het (her)bouwen van een oude Franse boerderij, zodat ze daar hun oude dag kunnen doormaken. Het was een geweldige week en het verse eten uit zuivere bodem, de rust (wij waren de enige vier in de verre omtrek, samen met de hond 'Skelter' en kat) en de interessante en gezellige gesprekken waren nog maar een klein deel van deze geweldige ervaring. Ook hier kwam een eind aan, en Eline en ik gingen voldaan naar huis. Daar aangekomen, zou ik twee dagen later vertrekken richting Maubeuge, om mijn skydive carrière voort te zetten. Ik besloot anders: De week met Marie-José en Sander en de diepgaande filosofische gesprekken hadden mij nieuwe inzichten gegeven en laten beseffen dat ik een belangrijke keuze moest maken: "Was het parachute springen het mij nog waard". Het was geweldig en elke keer dat ik terug denk herinner ik me een heel bijzonder gevoel van het vallen door de lucht. Ik raad het iedereen aan! Toch ben ik na mijn Frankrijk avontuur kritisch tegen mezelf geweest. Het is een prijzige sport, het is een risicovolle sport en bovenal een luxe sport die veel vraagt van de natuur: voor de lol met een vliegtuig opstijgen heeft ook gevolgen. Na afwegingen besloot ik dat het mooi was geweest. Mijn ervaringen van het parachute springen gaan mee in mijn levenstas en ik heb er absoluut geen spijt van, maar ik liet de vereniging weten dat ik niet meer zou komen.

- Het jaar van de liefde
Treuren zat er gelukkig niet bij, want al vlak voor het Frankrijk avontuur was er een zaadje-der-liefde ontkiemt. Tijdens mijn studie zijn mooie vriendschappen ontstaan, en meer... Tijdens het tweede jaar van mijn studie was ik bevriend geraakt met Marijke, nadat we al vanaf het begin van onze studie in contact waren gekomen. Toen had zij een geweldige vriend, wat ervoor zorgde dat wij zonder spanning een diepgaande vriendschap konden opbouwen. Het idee van 'liefde' was bij beiden niet opgekomen, maar het delen van onze levensinzichten was heel waardevol. Helaas verliep haar relatie anders dan verwacht en kwam er na een aantal jaren een eind aan. Dit zorgde er wel voor dat onze vriendschap in een ander licht kwam te staan, en ondanks mijn terughoudendheid om haar de ruimte te geven haar relatiebreuk te verwerken, konden we het niet ontkennen. Na het samen voetbal kijken tijdens het WK, dat bij velen in het geheugen staat met o.a. de kopbal van RVP, was ons samenzijn een feit. Ik ben daar elke dag erg dankbaar voor.
Het schooljaar had ook verassingen in petto. Ik koos voor een minor, 'Brain & Cognition' en het onderwijs bij het LUMC gaf mij een andere kijk in het universiteit onderwijs. Het was een interdisciplinaire minor, waar ik in contact kwam met mensen van andere studies. Het waren geweldige, intensieve drie maanden en nieuwe vriendschappen werden geboren. Ook mijn vriendschap met Nicky, die ik al van de introductieweek in de eerste week van mijn studie kende, verdiepte zich. Na een aantal weken waarin we het menselijk zenuwstelsel onderzochten kwam het hoogte punt van mijn studie. Wij waren bevoorrecht om in de snijzaal van het LUMC een menselijk brein te onderzoeken en ontleden. Het was een bijzondere en waardevolle ervaring, en intrigerend om te zien hoe wij als individuen tot leven komen door ons brein. De minor werd afgesloten met een onderzoeksstage en daarna begon de laatste periode van mijn studie: Bachelor Onderzoeksproject en het verdiepingsvak Cognitieve Ergonomie. Voor mijn scriptie onderzocht ik de relatie tussen Inhibitoire Controle en het ervaren van pijn.
Inhibitoire Controle speelt een belangrijke rol in het dagelijks leven en kan verschillende vormen aannemen. Zoals het onderdrukken van afleidende prikkels (gerelateerd aan executieve controle en aandacht), maar ook het afremmen/afbreken van een beweging. Verschillende gebieden in de prefrontale cortex (voorkant van het brein) spelen hierbij een rol, zoals bij het remmen van motoriek en geheugenprocessen. Angst wordt ook gecontroleerd door deze functies en de cognitieve controle vindt ook onbewust plaats, zoals wij onderzocht hebben. Wij keken namelijk of het mogelijk is om deze functie te trainen, zodat eventueel chronische pijnklachten kunnen verminderen.
Het vak Cognitieve Psychologie leerde mij over een ander thema, namelijk het ontwerpen van allerlei zaken in relatie met het menselijk gebruik ervan. Deze mens-machine interactie speelt ook een rol bij industrieel ontwerpen, maar wij richtten ons vooral op de Cognitieve/Psychologische aspecten die een rol spelen in onze dagelijkse omgang met allerlei producten (zoals smartphones en ingewikkelde systemen als een vliegtuig).
Het was een heerlijke studietijd en Marijke haar studentenhuis zorgde ervoor dat ik ondanks dat ik bij mijn ouders ben blijven wonen, heb kunnen snoepen van het studentenleven. Maar ik wist al vrij snel tijdens mijn studie wat ik wilde, zoals ik dat over het algemeen wel lijk te doen. Geen studentenvereniging voor mij, geen studentenhuis, maar mijn oude vertrouwde vrienden, wonen bij mijn lieve/geweldige familie en ondertussen nieuwe avonturen aanpakken, op mijn eigen manier. En dat heeft zich uitbetaald.
Vorig weekend leverde ik mijn bachelor eindscriptie in en deed ik mijn laatste tentamen. De cijfers moet ik nog krijgen, maar ik kan er wel vanuit gaan dat ik klaar ben. Wat is dat ontzettend snel gegaan, en wat heb ik een geweldige tijd gehad.

- Na de studie -

- Het jaar van de Oostwereldreis
Maar ik schrijf dit bericht niet om enkel mijn studententijd te beschrijven. Ik schrijf dit omdat Marijke en ik samen aan een nieuw avontuur gaan beginnen. Deze week heeft ze afscheid genomen van haar studentenhuis in Leiden en woont weer tijdelijk bij haar ouders. Deze zomer gaan wij beide hard werken en bereiden we ons voor op een nieuwe reis. Zoals ik in mijn laatste bericht al zei, 'er komt een dag dat ik mijn tas weer op mijn rug zet en de wereld verder ga ontdekken', en die tijd komt eraan.
De tickets zijn geboekt en de plannen liggen klaar. 15 oktober vertrek ik samen met Marijke naar Azië. Eerst zullen we gaan rondtrekken door China, vervolgens gaan we naar Taiwan, om ons samen reizen in Thailand af te ronden. Daar zullen we Thailand, Laos en Cambodja gaan ontdekken. In februari gaat Marijke terug naar Nederland en gunt ze mij nog twee maanden reizen. Waarvoor ik haar heel erg dankbaar ben en wat ik erg waardeer. Ik zal doorvliegen naar Nieuw-Zeeland, waar ik samen met Nicky, van onze studie, een roadtrip zal maken, in het land waar haar familie woont (.. en hobbits).
De afgelopen week heb ik mijn reisverslagen teruggelezen van mijn Australië reis en nu wil ik nogmaals benadrukken hoe dankbaar ik ben voor alle reacties die ik in die tijd heb gekregen. Het deed en doet me erg veel!
Voor de oplettende, trouwe lezer, die het tot hier heeft volgehouden, kan ik zeggen dat ik in Taiwan Ching ga bezoeken. Het meisje waarmee ik in de Blue Mountains ging paardrijden. Ook zullen we daar vrienden van Marijke ontmoeten en wellicht ook in China nog bekenden tegenkomen.

Genoeg plannen en ontzettend mooie vooruitzichten, met de allerliefste aan mijn zijde. Ik kijk ernaar uit, ook om mijn ervaringen weer met jullie te delen.

Sander