Bananen Hostel, Taipei

25 november schreef ik mijn laatste blog. Vandaag is het 7 december. Een nieuwe maand, Sinterklaas is voorbij, we hebben in de tussentijd vijf treinen genomen en zijn nu weer in Taipei, in het Bananenhostel. We zijn in de afgelopen twee en een halve week het eiland rond geweest, wat eindigde in een ritje met de hoge snelheidstrein vanuit Taichung, waar Tony vandaan komt en waar we Sissi en Tony voorlopig voor de laatste keer zagen.
Na een geweldig verblijf in Hualien, met het raften, het wildwater zwemmen en het bezoekje aan de bioscoop, gingen we naar Taitung (niet te verwarren met Taichung). De trein bracht ons verder naar het zuiden van Taiwan waar we weer vriendelijk werden verwelkomd in het 5F hostel. We bleven drie nachten en vermaakten ons goed: We huurden fietsen om een grote dagtocht rond de stad te maken. De tocht bracht ons langs de oceaan, door de drukke stad, over een oude spoorweg waar een fietspad van is gemaakt, en langs de bergen terug naar het hostel; We ontmoetten Ricky, die op zijn skateboard het eiland rond reist, en we gingen met hem op stap om traditioneel eten uit Taiwan te proeven (zoals “stinky tofu’); Op de laatste avond gingen we met twee auto’s de bergen in voor onze eerste ervaring met een hotspring. Taiwan ligt, net als Japan, op de grens van twee aardplaten waardoor er vulkanische activiteit is. Grondwater wordt opgewarmd door het magma dat vlak onder de grond zit en mensen gebruiken dit om heerlijk te ontspannen in een natuurlijke spa in de buitenlucht.
Na onze heerlijke dagen aan de oostkust besloten we vanwege praktische redenen het veelbelovende zuiden over te slaan en kwamen we met de trein aan in Tainan. Dit is een oude, geschiedenisrijke, stad aan de westkust van het eiland en Marijke en ik keken ernaar uit om deze stad te verkennen. Aan de kust ontstond Tainan als oude havenplaats en hoe verder je je land inwaarts door de stad begeeft, hoe moderner het wordt. Je ziet de invloeden op de omgeving veranderen van de oude Chinese tijd, naar de Japanse bezetting en uiteindelijk naar de vrije tijd waarin wij nu leven. Tijdens ons verblijf namen we de eerste dagen de benenwagen, die ons bij nachtmarkten en het centrum bracht. In het centrum maakten we in de avond een toeristische wandeling langs oude gebouwen en tempels en door het mooie licht kwam de Japanse bouwstijl mooi naar voren. De dag daarna huurden we ‘crappy’ fietsen en fietsten wij als echte Hollanders veertien kilometer door stad en (platte)land naar de grootste tempel van Zuid-Oost Azië (aldus de hyperactieve en moederlijke hosteleigenaresse). Het was het zeker waard. In the middle of nowhere bereikten we een enorm complex met twee grote beelden ervoor, en met groot bedoel ik HEEL groot. We waren twee van de weinigen in het complex, dat verschillende ruimtes op verschillende verdiepingen met allerlei goden herbergde. We konden ook op het dak lopen wat ons ook nog een schitterend uitzicht gaf onder de blauwe lucht. Na dit bezoek gingen we met onze fietsen terug naar de stad, naar de oude haven. We ontspanden op het strand terwijl de zon zich voorbereidde om onder te gaan en vlak voor het donker werd fietsten we terug. We namen ons avondmaal bij een lopend buffet (wat heel populair en goedkoop is in Taiwan) en kochten wat spullen in een stationary-shop (bureauspullenwinkel). Toen we de fietsen terugnamen en bijna bij het hostel waren, beseften we dat ‘het boekje’ nog in de winkel moest liggen (een boekje waarin belangrijke informatie staat en waarin we de boekhouding bijhouden). Met enige spanning in ons lijf en volledige concentratie raceten we door de stad en pasten we ons binnen no-time aan aan de Taiwanese manier van verkeersdeelname. Binnen recordtijd hadden we vanuit ons geheugen de weg teruggevonden (de stadskaart lag bij het boekje in de winkel) en vonden we de rustende papieren in een hoekje van de grote winkel. We konden weer rustig naar ‘huis’ voor onze laatste avond in Tainan.
Onze volgende bestemming was Alishan. ‘Shan’ is het Chinese woord voor berg, dus we gingen op weg naar Mount Ali. In ons reisboek werd verteld over een treinrit vanuit de stad Chiayi naar het bergplaatsje Alishan. We wilden hierheen en daarom had ik met mijn minilaptop uitgezocht hoe we daar moesten komen. Door extreem weer in het regenseizoen is een groot deel van het hoger gelegen deel van de treinrails verwoest, waardoor deze trein, één van de weinige bergtreinen ter wereld, nu nog maar tot de helft gaat, naar Fengihu. Daarom hadden we een hotel geboekt in dit kleine dorpje, waar we met de bus vanuit Chiayi in de middag aankwamen. Hoewel we nog niet op het hoogste punt waren, bleek dit dorpje ook een toeristische plek te zijn. En aangezien wij in het laagseizoen reizen, was het erg rustig in het hotel en ook in de omgeving. Vanuit het dorp kon je wandelen door de tropische bossen en je kon heerlijk genieten van de bergen om het dorp heen. De lucht was fris, de temperatuur niet koud en niet heel warm en de wolken prachtig. Marijke en ik gingen na aankomst wandelen door de bossen. ’s Avonds hielp een medewerkster van het hostel ons om bij de buren in het Chinees eten te bestellen en daarna werden we geïnstrueerd om de volgende dag op eigen houtje naar de top van de bergen te gaan, naar Alishan. We besloten de zonsopkomst over te slaan (drie uur ’s nachts opstaan leek ons geen goed idee) en om negen uur namen we de bussen de berg op. Daar aangekomen wandelden we over de boardwalks door het bos waar onder anderen ongeveer dertig reusachtige bomen stonden. Deze bomen waren allemaal tussen de 800 en 2000 jaar oud, tientalen meters hoog en ontzettend dik. Verder was er een tempel, zoals je die overal in dit land hebt (alleen al 1500 in Tainan en 5000 in de provincie Tainan), een deel van de Forest Railway die op dit stuk nog wel in gebruik was en een vijver met gifgroen water. We liepen heerlijk door het bos, hoorden af en toe een asociale Chinese toerist schreeuwen alsof hij Tarzan was, waarop een willekeurige andere Chinees zijn testosteronlevel uitte door terug te schreeuwen, en genoten vooral van de prachtige omgeving die zo anders is dan het vlakke Nederland.
De volgende ochtend stond ik om half acht bij het treinstation van Fengihu (letterlijk twintig seconden lopen vanuit ons hotel) om kaartjes voor de populaire Forest Railway te kopen, terug naar Chiayi. Mijn enthousiasme werd niet beloond en er werd verteld (in redelijk Engels) dat ik nog maar even een half uur moest wachten of later moest terugkomen. Precies 27 minuten later was ik er weer en kocht ik twee kaartjes voor de twee en een half uur durende treinreis van de berg naar beneden. Nadat ik mijn buikje had gevuld met een traditionele Taiwanese lunchbox (een meeneembakje met rijst, groentjes en vlees) stapten we in de minitrein (één locomotief, vijf wagons, drie stoelen en een gangpadje breed) en begonnen we de piepende afdaling naar het dal en de stad. Het was geweldig! Prachtige uitzichten (op de momenten dat we niet in één van de vele tunnels zaten), geweldige kleine dorpjes die we passeerden en een heerlijke manier om te ontspannen. We reden door de bergen, langs bananenboomplantages, sinaasappelbomen en betelnut palmbomen (Betelnut is een Taiwanees genotsmiddel zoals sigaretten en alcohol en wordt vooral gebruikt om wakker te blijven, bijvoorbeeld achter het stuur. Het is een noot gewikkeld in betelbladeren en erop kauwen zorgt voor een sensationeel gevoel. Helaas voor de vele gebruikers is het slecht voor de gezondheid. Er zitten kankerverwekkende stoffen in de noot en je kan de gebruikers herkennen aan de rare rode kleur van hun gebit. Het is een deel van de Taiwanese/Aziatische cultuur). In Chiayi aangekomen kochten we het eerste en het beste treinticket naar Taichung. Na een geweldige treinrit door de bergen en een overstap van zestien minuten mochten we niet klagen.
In Taichung zaten we in een hotel vlakbij het station en vlakbij het Taichungpark. Onze eerste dag gebruikten we om de was weg te werken en brachten we ’s avonds een bezoek aan de nachtmarkt vlakbij het park. De volgende dag gingen we weer naar het park en huurden we een roeibootje om een uurtje op de vijver te dobberen. We hadden erg veel lol samen, genoten van de heerlijke temperatuur en het zonnetje dat op ons en het water scheen en zagen we vele schildpadden in de vijver weg duiken op de momenten dat wij eraan kwamen. Na de boottocht speelden we kaartspelletjes en yahtzee in een prieeltje in het park, waarna we onze weg terugvonden naar het hotel. Na een heerlijke Indonesische nasi en gadogado (we zaten in een Vietnamees/Indonesische wijk) namen we de bus naar de andere kant van de stad, waar we eindelijk weer onze vrienden Tony en Sissi ontmoetten. Het laatste wat we van hun hadden gezien was tijdens ons avontuur met de autohuur, dus het was tijd om nieuwe herinneringen te maken. We liepen door een wijk met een nachtmarkt en restaurantjes die populair is bij jongeren van de universiteit en namen de tijd om bij te praten. ’s Avonds ontmoetten we ook nog kort de broer en zus van Tony, die ons ophaalden met de auto, waarna we bij ons hotel werden afgezet.
De volgende dag namen Marijke en ik al vroeg de trein naar het noorden van de stad Taichung. Daar haalden de slaperige Tony en Sissi ons op en samen reden we naar het huis van Tony’s ouders. Na een kennismaking, lekker fruit, wat gesprekjes en sport op de televisie (tennis en basketbal) gingen we (Tony, Sissi, Marijke en ik) met de auto naar de bergen. Na een uur rijden kwamen we aan bij een spa/hotspringlocatie waar we voor een prikkie op de abonnementen van Tony’s ouders lekker gingen ontspannen. In Taitung maakten we voor het eerst kennis met de hotsprings, maar daar bestond het uit één bad waar we in konden liggen. De spa waar we nu waren bestond uit meerdere baden, van elk een andere temperatuur (tussen de 35 en 50 graden), een bad met hogedrukstralen ter massage en warme platen (tussen de 37 en 43 graden) waar je een lekker tukkie/slaapje op kon doen. Tussen de Taiwanese oudjes, ouders en kinderen waren we de enige westerlingen, maar dat drukte de pret niet. We genoten heerlijk van de warmwaterbaden en gingen van het koudste naar het heetste bad om ten slotte in een bad van 17 graden af te koelen. Dit ‘ijskoude’ water is in combinatie met het heetste bad goed voor je bloedsomloop en op het moment dat je eruit komt voel je je herboren: en in het geval van Sissi en mij ook een soort high omdat het bloed alle kanten in je lichaam opgaat en we licht in ons hoofd werden. Al met al een goede ervaring. We reden terug naar Tony’s huis en ’s avonds gingen we uit eten met de familie Lui. We genoten van een heerlijke Japanse maaltijd (vis, rijst, sushi, soep, groente en thee) en belandden ’s avonds in het bed van Tony’s broer die na het eten naar Taipei ging voor werk. We sliepen bij Tony thuis en de volgende ochtend ging het relaxen nog even door. We sliepen uit, hadden een brunch in een ‘restaurantje’ tegenover zijn huis en brachten een bezoekje aan een park achter het huis. Daar waren (naast een willekeurig geplaatste tank) een kiezelstenenpad (met uitstekende steentjes) om de energiepunten in je voeten te stimuleren en een sportspeelplaats. We hadden een hoop lol met de slowmotion-, livephoto en fastmotionfuncties op Sissi's telefoon en de hoelahoeps die onderdeel waren van de publieke buitensportschool. Net als in China zijn er op veel plekken in steden sportplaatsen waar (vooral oudere) mensen dankbaar gebruik van maken. Voor ons betekende het vooral een hoop lol en gezelligheid.
Halverwege de middag brachten Tony en Sissi ons naar een winkel waar je fruitdrank kan kopen. Dit is ook erg populair in Taiwan en overal zie je deze drankwinkeltjes waar ter plekken je drankje naar keuze wordt gemaakt (groene thee met sinaasappelsap OF passiefruit met aloë vera OF rodebonenmelkdrank OF … OF ..). Vervolgens reden we terug naar de stad en werden we afgezet bij het High-Speed Trainstation. Hier namen we afscheid van mijn nieuwe (en Marijke's oude) vrienden en gingen we terug naar Taipei. Na een ritje van 50 minuten voelden het als thuiskomen in de stad die we een aantal weken geleden leerden kennen en checkten we in in het geweldige Bananenhostel.
En daar lig ik dan, op mijn bedje aan de andere kant van de wereld. Ik begon deze blog op het dakterras van het hostel met uitzicht op de hoge gebouwen, terwijl de wilde geluiden van het stadsleven mij ter oren vielen en ik in de weerkaatsing van de gebouwen de zon onder zag gaan. Nadat Marijke en ik naar de supermarkt waren geweest en met onze buit een heerlijke maaltijd met gebakken aardappelen, kip en tonijnsalade hadden gemaakt en gegeten, maak ik de blog nu af op onze kamer. Morgen is onze laatste hele dag in Taiwan en zien we ’s avonds Ching, die net een week naar Japan is geweest naar haar schoonfamilie. Woensdag vliegen we naar Bangkok, de stad met de langste naam ter wereld die ik nog even achterhoud voor een andere keer. Woensdag is ook het moment waarop Marijke en ik beginnen aan de tweede helft van onze reis samen. We hebben er nu twee maanden op zitten en we hebben nog twee maanden samen te gaan in Thailand. Het is een erg interessante periode geweest en heel erg anders dan mijn ervaring in Australië. Dat is in het begin enigszins ook lastig geweest omdat ik de reis vanaf het begin met mijn eerdere ervaring heb vergeleken. Het is een wereld van verschil om samen te reizen, in een niet-westerse cultuur en dan ook nog met diegene waarmee je de rest van je leven wilt delen. Na onze relatief korte tijd van samenzijn voor deze reis, hebben we elkaar in de afgelopen weken nog beter leren kennen en de intensieve tijd samen heeft ons goed gedaan. Bij aankomst in Taiwan kregen we een fikse (korte) ruzie, wat eindigde in een heel fijn, emotioneel en kwetsbaar gesprek, waardoor we nu nog meer begrijpen hoe de ander werkt. De afgelopen weken hebben we ook meer evenwicht gevonden in het reizen, in ons samenzijn en heb ik mijn ervaring met Australië los kunnen laten. Nu is nu en Australië is geweest. Het is niet te vergelijken en dat is eigenlijk ook niet nodig. Natuurlijk is het goed om te leren van eerdere ervaringen, maar zodra je het verleden of anderen gaat vergelijken in termen van goed/slecht kom je altijd bedrogen uit omdat de vergelijking vaak niet opgaat. Toen was ik een ander mens in een andere situatie, nu ben ik hier en geniet ik van de dingen die hier op mijn pad komen.
We kijken er erg naar uit om naar Thailand te gaan en vinden het mooi om het Chinese deel van de wereld (China & Taiwan) achter ons te laten. Het was een geweldige ervaring en Taiwan heeft een speciaal plekje in ons hart gekregen. Het is een pareltje op deze aardbol en we zijn blij dat we op deze naïeve manier het eiland hebben kunnen leren kennen. Nu gaan we verder om Kerst te vieren in Thailand. Helaas hebben we Sinterklaas gemist, hoewel de pepernoten die Marijke had meegenomen wel heerlijk smaakten tijdens onze ontmoeting met Tony en Sissi, maar we hopen dat jullie het fijn hebben gehad. Het zal we gek zijn om kerst en nieuwjaar zonder onze familie en vrienden te vieren, maar we hopen er des te meer van te genieten als we weer in die gelegenheid zijn, om met de belangrijkste mensen aan onze zijden te genieten van onze leventjes.

We denken (veel) aan jullie. Tot vanuit Thailand!

Marijke heeft ook een blog. Voor meer verhalen en foto's kan je kijken op:
https://marijkevanderwaard.wordpress.com/2015/12/02/mooi-taiwan/