Phetchaburi

De tweede treinreis van Thailand. Er begint zich een patroon te ontwikkelen nu ik alweer mijn blog in de trein schrijf. We zijn op weg van Phetchaburi naar Suratthani, een treinreis van zes uur. De trein kwam veertig minuten later aan dan gepland, maar aangezien we er al van uit gingen dat hij ongeveer een uur vertraging zou hebben, vonden we dit vroeg. Ik zat rustig op een stoeltje, terwijl Marijke aan het stationspersoneel ging vragen of dit onze trein was. Vervolgens kwam ze rennend met een blij hoofd op me af en begreep ik de boodschap: haasten, we moeten met deze trein mee. En dus gingen we met deze trein mee.
De afgelopen week zaten we in Phetchaburi. We boekten voor een aantal nachten een hotel en bleven uiteindelijk een paar dagen langer. Tijdens de treinreis vanuit Bangkok ontmoetten we Liviana uit Italië, een kleine, temperamentvolle dame van middelbare leeftijd, die elk jaar overwintert in zuidoost Azië. We stapten samen uit bij onze bestemming en kwamen er vervolgens achter dat we in hetzelfde hotel verbleven. Dit bleek een hotel te zijn op vijftien minuten lopen van het station, op de kruising van een rustige weg, tussen andere guesthouses en kleine winkeltjes. De eigenaresse heeft twee gebouwen tegenover elkaar in haar bezit, wat bestaat uit hun huis, het hotel, een terrasje en een kledingwinkeltje. De vrouw was heel vriendelijk en relaxed en was overdag in haar woonkamer/keuken, die meteen dienst deed als incheckbalie en terras, of aan de overkant om kleding uit te zoeken. Ondertussen liep Mocca, een klein, zacht, veel te bijdehand hondje achter haar aan, in de hoop dat hij weer mee mocht voor een ritje op de scooter.
We hadden een heerlijke kamer, met airconditioning, een eigen badkamer en balkon en in de omgeving was alles wat we nodig hadden: supermarkt, nachtmarkt, restaurantjes en bezienswaardigheden. We huurden een scooter van ons hotel voor veel te weinig geld (€5, voor een dag) en gingen op weg naar het strand. We reden een stukje door de redelijk drukke straten van Phetchaburi, maar na een minuut of tien, na een tankstop, reden we de rust tegemoet. Via een andere route dan gepland reden we richting het strand, dat ongeveer vijftien kilometer verder te vinden was. We reden door het prachtige Thaise platteland met palmbomen, zandweggetjes en vooral hele felle kleuren groen. Onderweg zagen we veel zwerfhonden, die door de bevolking worden gevoed, als goede daad. We kwamen langs haventjes waar kleurrijke boten lagen te rusten, we zagen vrachtwagens volgestouwd met mensen en spullen en genoten vooral van alle brede glimlachen die we onderweg van alle kanten konden ontvangen. Het moet er vast grappig uit hebben gezien, twee blanke toeristjes, op de scooter met een pan-achtige helm op hun hoofd. We bereikten de kustlijn en stopten bij een strandje, dat we helemaal voor onszelf hadden. In een weggestopte baai doken we het water in en genoten we van onze eerste echte keer zwemmen op deze reis. We reden verder, namen een omweg langs kleine dorpjes en zagen het Thaise leven, vele tempels en geestenhuisjes (religieuze kleine huisjes die in de tuin van mensen staan om de beschermgeesten van het huis een plekje te geven) aan ons voorbij gaan. Het was een heerlijke ervaring.
De dagen daarna genoten we alleen nog maar meer. We leerden het stadje beter kennen, aten heerlijke Thaise gerechten en gingen nog een keer naar het strand om te zwemmen. Op vrijdag stapten we weer op de scooter en reden we een stukje uit het centrum. Phetchaburi staat bekend om haar tempelgrotten en dit betekende onze eerste ervaring met apen. We reden met de scooter de berg op richting de ingang van de grot, en een leger van wilde apen wachtte ons rustig op. Oude apen zaten langs de weg te eten, terwijl de kleintjes over elkaar heen sprongen en elkaar gek probeerden te maken. Bij de parkeerplaats aangekomen liepen we richting de trap die eerst een stukje omhoog ging en vervolgens afdaalde. We kregen het advies om een stok mee te nemen, voor het geval de bijdehante apen dingen van ons wilden afpakken. De apen wist al snel dat ze ons maar beter met rust konden laten en zolang wij dat ook met hun deden was alles goed. In de grot waren twee nonnen constant bezig de ondeugende apen weg te jagen. Het hielp niet heel erg, en op een onoplettend moment sprongen de apen zelfs op het kleed van een tien meter lange, liggende Boeddha, en gooiden ze een altaar met bloemen en eten om. De vrouw deed haar plicht en ging met haar katapult achter de geschrokken apen aan, maar wist diep van binnen dat het een kwestie van minuten zou zijn voordat de deugnieten weer terug zouden zijn.
Niet alle apen waren vredelievend. Na ons bezoek aan de grot, gingen we terug richting ons hotel, maar stopten we eerst nog bij een (kleine) berg waarop een oud paleis van de koning, een tempel en een witte pagode staan. We liepen via de steile weg van het park naar boven, terwijl er weer verschillende apen om ons heen zaten. De stijl van de vervallen gebouwen deed ons denken aan zuid Europa en de zwarte afzetting van het water op de witte muren gaf het geheel nog meer sfeer. We liepen rond, maakten foto’s, dronken wat water en genoten van het uitzicht. Toen we beneden kwamen bij onze scooter waren we echter verbaasd. Op de voetensteun van onze scooter zat een oude aap rustig te ontspannen. We liepen erop af en de aap sprong al snel van de scooter af. In plaats van weg te lopen, bleef hij echter naast de scooter staan en daagde mij uit met een agressieve houding. Marijke en ik wisten niet wat we moesten doen, maar gelukkig werden onze stille gebeden gehoord. Een man op een scooter stopte en gewapend met een stok joeg hij de aap bij onze scooter vandaan. Terwijl mijn hart iets sneller bonkte, pakten we snel de scooter, bedankten we de man uitbundig en reden we snel weg van de oude aap. Terug aangekomen bij het hotel moest de eigenaresse erg hard lachen om ons verhaal en om de plasvlek op de scooter die de aap had achtergelaten.
Gisteren was onze laatste dag in Phetchaburi en niet zomaar één. Marijke en ik zijn (pas en tegelijkertijd al) anderhalf jaar samen. Het was een heerlijke dag en het zonnige warme weer (+-33 graden) hielp daar erg bij. We deden het rustig aan, sliepen uit en na het ontbijt genoten we van onze stukken taart die we de dag daarvoor op de nachtmarkt hadden gekocht. In de middag reden we een rondje op de scooter tussen de uitgestrekte velden en trakteerden onszelf op een Thaise massage. Zeven deuren verder in de straat van ons hotel werden we volledig onder handen genomen door twee Thaise dametjes. Rug, schouders, benen, voeten, nek en hoofd werden vakkundig gemasseerd en na een uur voelden Marijke en ik ons weer als nieuw. Nadat we bij de muziekleraar in de straat piano hadden gespeeld en onze skills op de drum hadden laten zien (dit laatste viel erg tegen, maar was erg leuk), gingen we als kers op de taart uit eten om ons samenzijn te vieren en het verblijf op deze heerlijke plek te beëindigen.

Vanochtend pakten we alles weer in, trokken we de deur achter ons dicht, zeiden we onze nieuwe vrienden gedag en stapten we in de trein voor een nieuwe bestemming.