Een einde en een nieuw begin

Zestien februari 2016. Vier maanden nadat Marijke en ik afscheid namen van onze ouders, Mathijs en Eline. Nu is het moment aangebroken, waar we allebei liever niet teveel aan dachten. Dit is het moment waarop we afscheid nemen van elkaar. Een moeilijk moment, nadat we vier maanden samen zijn geweest. Vier maanden drie maaltijden per dag hebben gedeeld. Vier maanden, op een aantal verwaarloosbare nachten in een slaapzaal na, het zelfde bed gedeeld. Vier maanden lang boodschapjes gedaan. Vier maanden lang onze tas in en uitgepakt, natuurlijk niet constant, maar nog een behoorlijk aantal keer. Het was een groot avontuur, waarin we China van dichtbij mochten bekijken. We zochten onze vrienden op in Taiwan, wat een geweldige ervaring werd. We vierden samen de feestdagen en onze verjaardagen. En nu zit het erop.

Al die tijd samen, in onze bubbel zoals we dat noemen, hebben ons goed gedaan. Maar het betekent ook dat we vier maanden zonder jullie waren. We hadden veel aan elkaar, maar weten ook goed dat het leven niet alleen bestaat uit onze bubbel. Het is tijd om weer een stapje in de realiteit te zetten en onze eigen werkelijkheid weer te vergroten. Marijke gaat deze stap nu maken. Marijke gaat terug naar Nederland. Ik ga nog een reis maken door Nieuw Zeeland. Iets waar ik met dubbele gevoelens naar uit kijk.

Het lijkt me heerlijk om het land te ontdekken, maar zoals ik al lang geleden bedacht had, liever niet alleen. Ik had mooie plannen om met iemand samen te reizen, maar het leven liep anders en ik stond voor de keuze om mijn plan af te blazen, of alleen op pad te gaan. Ik ben iemand die niet wegloopt voor uitdagingen en tegenslagen, dus ik nam deze mooie kans met beide handen aan. Ik ga naar Nieuw Zeeland.

En niet zomaar. Ik ga naar Nieuw Zeeland met een (figuurlijke) rugtas vol met heerlijke ervaringen van de afgelopen maanden. Een tijd waarin ik veel mocht leren over mezelf, vooral over de manier waarop ik in relaties sta. Een tijd waarin ik ook veel mocht leren over Marijkes manier van leven, een manier die mij als persoon aanvult. En een tijd waarin Marijke evenveel van mij mocht leren. En dat weten we beide goed. We hebben elkaar geholpen.

Nu is het tijd om mijn tas over mijn schouders te hangen en voor eventjes alleen verder te gaan door het leven. Iets wat ik eigenlijk mijn hele leven al heb gedaan, maar wat ik sinds anderhalf jaar 'vergeten' lijk te zijn. Gek hoe je je na een lange tijd in een relatie, je (bijna) niet meer kan voorstellen hoe het is om alleen te zijn. En daarom is het zo ontzettend goed dat ik weer alleen op reis ga. Ik ga mezelf hervinden. Ik ga mezelf uitdagen. Ik ga zelf genieten en ik ga zelf een avontuur tegemoet.

Wat dat betreft zijn Marijke en ik er allebei rustig onder en weten we dat deze twee (korte) maanden ons goed zullen doen. Ik ga er weer achter komen hoe heerlijk ik het leven alleen vind en ik ga genieten van de dingen waar ik naar uit kijk. Op die manier blijf ik mezelf en zal ik bij terugkomst in Nederland er helemaal klaar voor zijn om het leven met Marijke te delen en mijn dagelijkse leventje weer op te pakken. Tenslotte is Marijke verliefd geworden op mij op het moment dat ik alleen was, dus wat hebben we te verliezen.

We zitten nu op onze hotelkamer de uurtjes letterlijk af te tellen. Het is elf uur 's ochtends en over een half uur checken we uit. We gaan dan rustig lunchen, halen onze bagage op in het hotel en nemen dan een taxi naar het vliegveld. Voor we het weten zullen we allebei met een ander vliegtuig de lucht in gaan, op weg naar de aankomende twee maanden.
Na Pai hebben we niet zoveel meer gedaan. We vertrokken vanuit het noorden richting Bangkok en het voelde al alsof we in de auto op weg naar huis zaten. Dat gevoel dat je in Frankrijk op vakantie bent geweest en dan in een paar dagen naar huis rijdt. Je bent nog op vakantie, maar met je gedachten ben je al thuis. Voor mij begon de overgang naar mijn andere reis, en zo heb ik ook wat tijd besteed om dingen uit te zoeken en een plannetje te maken. Het wordt geweldig! Een tijd vol mogelijkheden.
Van Pai reden we met een minibusje naar Chiang Mai. De wagenziektepillen zorgden voor een slaperige en rustige rit. In Chiang Mai sliepen we één nachtje in een hotel naast het station en meer dan een ritje op de scooter naar het park deden we dan ook niet in de stad waar we vóór Pai tien dagen hadden doorgebracht. Het was gek om te zien dat het leven daar gewoon door was gegaan. Net zo gek als het zal zijn als ik terug kom in Nederland en zie hoe jullie zes maanden lang ook gewoon het leven hebben doorgeleefd.

Vanuit Chiang Mai deden we de volgende dag een negen uur durende treinrit naar Ayutthaya door het prachtige berglandschap van Noord-Thailand. In Ayutthaya, een oude historische plaats vlak boven Bangkok, liepen we 's avonds bij aankomst over een grote markt waar het Chinees Nieuwjaar met vuurwerk werd gevierd. Het was een leuk welkom. De dagen daarna namen we de tijd om afscheid te nemen en deden we niet veel meer dan de noodzakelijke dingen. We brachten een bezoek aan één van de oude ruïnes waar de stad bekend om staat en vertrokken vervolgens met een trein naar Bangkok.

Teruggekomen in deze miljoenenstad, beseften we dat onze eerdere ervaring van Bangkok, wat geen groot succes was, niet te wijten was aan onze verblijfplek van die week. De drukte, warmte, herrie, rotzooi en gehaaide mensen lieten ons weer zien dat dit niet onze leukste bestemming was van deze interessante reis. De meeste tijd van onze laatste dagen bleven we op onze hotelkamer en gebruikten we de tijd om ons fysiek en mentaal voor te bereiden op de terugreis. Ergens tussendoor, toen we terugliepen na één van onze diners, liepen we oudklasgenoten van Marijke tegemoet. Het was leuk om deze twee meiden even te spreken en een glimp op te vangen van Marijkes oude leventje op de middelbare school. Dit was wel het hoogtepunt van ons verblijf (kun je nagaan). Verder deden we nog een laatste poging om het Koninklijk Paleis te bezoeken. Maar de inmense drukte en hitte lieten ons besluiten om deze toeristische trekpleister te laten voor wat het was. We beseften weer waarom we in de afgelopen maanden dit soort drukke plekken vermeden hadden, en het bevestigde ook onze wens om niet mee te doen aan zulke gekke praktijken. Mensen die met honderden naast elkaar een poort in lopen, elkaar duwend en voordringend. Terwijl de kleine aziaten hun paraplu's maar moeijlijk uit je gezicht kunnen houden en terwijl iedereen alleen maar zo snel mogelijk naar binnen wil, om foto's te maken, om vervolgens weer zo snel mogelijk naar buiten te gaan. Voor ons was de charme er al snel af.

Maar we nemen het niemand kwalijk, aangezien wij ook een deel van die toeristen zijn en wij hier (in)direct ook deel van uit maken. Het is de grootste tijd voor rust en ik denk dat Nieuw Zeeland daar de geschikte plek voor is. Ik ben er helemaal klaar voor en Marijke en ik zullen genieten van onze laatste knuffels, onze laatste potjes yathzee en onze laatste maaltijd. De (kleine) dingen die ik zo ga missen.
Ik hoop dat jullie genoten hebben van onze reisverslagen en de foto's op Marijkes Flickr-account en ik hoop dat jullie Marijke de komende tijd met open armen weer zullen ontvangen.

Ik ga vanaf nu alles zelf doen en ben helemaal geïnstalleerd om de komende tijd mijn boekhouding te doen (op de Marijkemanier), mijn planning te maken (op mijn eigen manier :D) en mijn dromen na te leven. Daarbij heeft ook Sander nu een Flickr-account, waarop ik jullie de komende weken mijn foto's kan laten zien. Om het niet te ingewikkeld te maken, heeft het (bijna) dezelfde naam als mijn waarbenjijnu-blog. De link volgt snel in mijn nieuwe reisblog!

Dus vaarwel voor nu en ik hoop dat jullie mijn nieuwe blog zullen gaan lezen. Ik zal de komende maanden extra uitkijken naar jullie berichtjes, aangezien ik er helemaal alleen voor sta. Ook zal ik mijn best doen om jullie een nog beter beeld te geven van mijn reis en naar Nieuw-Zeeland kijken met jullie in mijn achterhoofd.

Tot snel!