'Southern Scenic Route' & Sounds

8-3-2016
Op het moment dat ik aan deze blog begin ben ik in ´Pearl Harbour´, de haven vanwaar mijn tocht richting de Doubtfull Sounds begint. Over een half uur kunnen we aan boord, dus dat geeft mij mooi de gelegenheid een stukje te typen. Het begin van deze blog.

Een paar dagen geleden vertrok ik uit Dunedin, nadat ik drie nachten had geslapen in het Hogwarts Hostel. Ik deed de was en maakte mijn potten en pannen nog eens extra goed schoon, aangezien er vaak geen warm water op de natuurcampings is. Ik had contact met thuis (skype met die lieve Marijke en mijn geweldige ouders) en ik ging op pad om de stad te verkennen. Ik maakte me niet druk in Dunedin, en verplichtte mezelf nergens toe. De verre reis van Christchurch naar Auckland zal vooral bestaan uit veel autorijden, wandelen en kamperen op de eenvoudige campings in de prachtige natuur. Daarnaast is het plan om eens in de zoveel dagen een hostel te bezoeken voor een warme douche, een goede keuken en een normaal bed. Maargoed, ondanks dat dit bezoek dus een rust moment was, zat ik niet stil in Dunedin. Nadat ik mijn to-do-lijstje met praktische zaken had afgewerkt (het reisleven is wat dat betreft niet anders dan thuis), ging ik op bezoek bij de Speights Brouwerij. Het leek me wel leuk om deze brouwerij te bezoeken, aangezien ik bij terugkomst in Nederland mijn grote vriend Roy ga helpen met 'Trots Bier Rotterdam'. Iets waar ik wel naar uit kijk. Het voorproefje (letterlijk en figuurlijk) was leuk: Een tour met geschiedenis, grappen van de oude gids (die overigens een achterkleinkind was van één van de oprichters van de 'Speights Brewery', en we eindigden met een aantal glaasjes bier in de Brouwerij Bar. We mochten ze zelf tappen.

Tijdens de rest van mijn tijd in Dunedin, een stad die volgens kenners erg doet denken aan Schotland, maakte ik een wandeling door de stad, bezocht ik wat musea en wandelde ik door de prachtige botanische tuinen (meestal één van mijn favoriete plekken als ik een nieuwe stad ontdek). In één van de musea was een ruimte vol opgezette dieren, en zoals beloofd heb ik dan eindelijk een koala op de foto kunnen zetten voor Jolijn (ook al zat er niet veel leven meer in). Na een aantal nachtjes in een heerlijk bed en heel wat liedjes op de piano te hebben afgewerkt (één van de redenen waarom ik dit hostel gekozen had) ging ik weer op pad, naar 'the Catlins'. Dit bosachtige natuurgebied ligt in het zuidoosten op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland, en is in een aantal dagen goed te verkennen. Vanaf Dunedin begint de 'Southern Scenic Route', een weg die helemaal onderlangs doorloopt tot aan Queenstown. Als ik het goed heb gelezen is dat ruim 600km verderop. Zelf heb ik nu ongeveer 500km erop zitten sinds Dunedin en ben ik al ruim 1000km verder sinds ik op de 26ste vertrok uit Christchurch. Er zullen overigens nog een hoop kilometers volgen, en dus helaas ook een hoop bezoekjes aan de benzinestations (achja, als je iets wilt in het leven moet je er vaak ook iets voor over hebben).

Tijdens de laatste 500km door 'the Catlins' genoot ik van de rust en de natuur. Ik moest vaak aan Rob Doornbos denken, op momenten dat ik over de zig-zag weggetjes heuveltje op en heuveltje af ging. Het was een speeltuin voor grote jongens; een racebaan zonder competitie. Ik genoot enorm, terwijl de muziek uit mijn Ipod kwam. Een Ipod die overigens al vijf jaar meegaat en na een reis in Australië nu ook kan zeggen in Azië en Nieuw-Zeeland te zijn geweest. Op weg naar het zuiden stopte ik bij uitkijkpunten, bos- en strandwandelingen en historische plaatsen. Ik wandelde naar een vuurtoren boven op de rotsen, waar vandaan we beneden de zeehondjes met elkaar konden zien spelen. Op het uitkijkpunt sprak ik een meisje uit Zweden en na de wandeling terug naar de auto´s gaf ik haar een lift naar een andere parkeerplaats: de wandeling was te bereiken via een zes kilometer lange gravelweg. Aangezien ze een paar dagen eerder een lekke band had gehad, durfde ze niet meer met haar eigen auto deze hobbelwegen te berijden. Ze was dus blij dat anderen dit wel deden. Verder bracht ik nog een bezoek aan een strandje, waar ik oog in oog kwam te staan met een echte zeeleeuw. Het dier kwam rustig uit het water wandelen, stopte een aantal keren, gaapte eens flink en waggelde toen verder naar losser zand. Eenmaal daar aangekomen begon het dier als een jonge hond door het zand te rollen. Het was een geweldig beeld! Ik maakte een paar foto's en liep toen snel weer weg. Ik vond dat ik het dier lekker zijn gang moest laten gaan. Hoewel ik alleen was, zag hij waarschijnlijk al genoeg toeristen. Dit was zijn moment dus. Ik bracht vervolgens nog een bezoek aan een waterval en eindigde mijn dag in de middel-of-nowhere, op een camping midden in een bos.

De volgende ochtend ging ik vroeg op pad, op weg naar de 'Cathedral Caves', die alleen bij laag water open zijn en schitterend moeten zijn. Op weg naar de grotten moest ik vanwege een afgesloten brug een omweg van 25km maken, naar het volgende dorpje en dus de volgende brug, waardoor ik een aantal minuten te laat arriveerde bij de grotten. Helaas. Er was gelukkig nog genoeg over om te doen en ik maakte een wandeling bij een andere prachtige waterval. Hier ontmoette ik twee Australische mensen van rond de vijftig die voor een jaar in Nieuw-Zeeland wonen. Hun twee jongste kinderen zijn negentien en éénentwintig en konden wel voor zichzelf zorgen. De ouders gingen nu op pad om de wereld te verkennen. We hadden een leuk gesprekje en de vrouw, Maryanne gaf me bij de parkeerplaats zelfs een briefje met telefoonnummer en adresgegevens: Als ik een keer een bed nodig had of een douche wilde nemen, dan was ik welkom.

Ik ging weer verder en na een bezoek aan het zuidelijkste puntje van het zuidereiland van Nieuw-Zeeland, ´Slope Point´, maakte ik een wandeling naar de laatste watervallen in dit gebied die ik zou bezoeken. Het was een wandeling van twee uur en ik had veel tijd om na te denken. Ik had wat plannen en ideëen voor de volgende dagen, en wilde misschien nog een poging wagen om de grotten te bekijken. Toen besloot ik het er toch maar op te wagen en smste ik Maryanne: of ze toevallig al thuis waren en of ik diezelfde avond nog van hun aanbod gebruik kon maken. Ik kreeg vrij snel een enthousiast berichtje terug, dat ze thuis waren, dat elke tijd gelegen was en dat ik maar moest laten weten wanneer ik kwam. Super leuk, en ook wel een beetje gek om bij wildvreemden op bezoek te gaan. Maar het voelde goed (ik kan meestal wel op mezelf vertrouwen wat dat betreft) en ik besloot deze kans met beide handen te pakken. Eerst ging ik nog naar Curio Bay, waar ik een prachtig uitzicht had op de rotsachtige kust. Ook zag ik hier versteende bossen: Bij vulkaanuitbarstingen miljoenen jaren geleden werd lava van bergen in de buurt afgeblazen en op weg richting zee nam het lava alles mee wat het tegenkwam: ook de bomen. Bij de zee ontstond een ingewikkeld en langdurig geologisch proces waarbij het zeewater en de aarde ervoor zorgden dat de boomstammen versteenden (voor zover de informatie die ik heb opgevangen, voor hoever het klopt dan. Misschien even googlen voor de geïnteresseerden). Het zag er in ieder geval heel gaaf uit, hoewel het wel even duurde voordat ik door had waar ik nou eigenlijk naar stond te kijken.

Ik stapte weer in de auto en reed via korte bezoeken aan Bluff en Invercargil naar Brad en Maryanne in Winton. Met een beetje plannen kwam ik op de Hollandse manier stipt op tijd aan en Maryanne stond buiten om me te verwelkomen. Het werd een gezellig verblijf en naast de gesprekken aten we wat, deed ik mijn was en lieten we elkaar reis- en familiefoto's zien. Ze vertelde over hun familie op Tasmania (eiland van Australië) en ik vertelde meer over mezelf. Ik bracht mijn matras uit de auto naar binnen en maakte me bedje klaar. De volgende ochtend was Brad al snel weg (hij geeft wiskundeles op een middelbare school) en samen met Maryanne had ik een gezellige ochtend (ze was wel blij dat ze na twee maanden weer even moedertje kon spelen). Ik kreeg ontbijt, nam een heerlijke douche en we gingen op pad voor een wandeling van 10km rond Winton, door bossen, langs huizen en zelfs langs een veld met een groep Alpaca's: witte, zwarte en bruine Alpaca's. Na de wandeling en lunch wisselden we adresgegevens uit en namen we afscheid. Het was een super ervaring en ik was ze erg dankbaar. En wie weet zie ik ze nog eens in Nederland of Australië. Zo begon het namelijk ook met Ching uit Taiwan, en die hebben Marijke en ik het afgelopen jaar ook bezocht. Wie weet?

Ik ging verder en was op weg naar het westen, naar het fjordenland. De volgende dag zou ik daar een tour doen en ik had besloten om op een camping vlakbij de havenplaats Manapouri te slapen, zodat ik de volgende ochtend niet zover hoefde te rijden voor de dagtour op Doubtfull Sounds. Onderweg vanaf Winton naar Manapouri bracht ik nog korte bezoeken aan 'Monkeyeiland' (een klein eilandje waar je bij eb naartoe kan lopen) en 'gem beach', een strand waar een rivier op uitkomt, die allerlei mooie stenen meebrengt. Ook stopte ik bij een 111m lange houten staalkabel brug, de langste in Nieuw-Zeeland van zijn soort. Het waren leuke korte bezoekjes. Goed om even de benen te strekken en om een autorijpauze te houden. De prachtige wegen zijn erg leeg, en hoewel er om de zoveel kilometer hier een daar een leuke bocht in zit is het op een bepaalde manier soms wel saai (wat ik wel fijn vind eigenlijk). Vanaf Dunedin zag ik veel heuvels met velden, vaak vol met honderden schapen. Ik zag onderweg ook weilanden vol met herten, andere velden met allerlei soorten koeien (zoals een bokkepoot koe: zwart met een witte band als buik) en wat gewassen. Af en toe komt er een auto tegemoet, maar meestal ben je alleen. Iets waar ik wel aan kan wennen. Toch zal het niet zo blijven. Het zuidoosten is vrij vlak voor Nieuw-Zeelandse begrippen (veel heuvels, wij zouden het in Nederland bergen noemen denk ik). Het westen daarentegen kenmerkt zich juist met de Nieuw-Zeelandse Alpen, waar ik al een voorproefje van heb gehad met mijn treinreis tussen Christchurch en Greymouth.

8-3-2016
De tijd vliegt en ik schrijf verder aan deze blog in de auto op de Milford Road. Het leest misschien gek, maar op dit punt heb ik de tour naar de Doubtfull Sounds gemaakt, één van de veertien fjorden van Nieuw-Zeeland. Samen met Milford Sounds is dit één van de populairste toeristische attracties van Nieuw-Zeeland, waarbij Doubtfull iets exclusiever is dan Milford. Ze liggen in het zuidwesten van Nieuw-Zeeland en zijn ontstaan door gletsjers die hun weg richting zee zochten. Sommige Sounds zijn meer dan 400m diep en de steile wanden die aan de kant omhoog schieten zorgen voor spectaculaire beelden. Zeker in combinatie met de vele watervallen die het regenwater moeten wegvoeren naar zee.

Vanaf Manapouri gingen we dus in een uur met de boot over het Manapouri meer. We gingen vervolgens aan land en zagen daar een waterkrachtcentrale. Althans een klein deel, aangezien het echte werk diep onder de grond plaats vond. Het meer dat we waren overgestoken ligt tientallen meters hoger dan de fjorden/sounds waar naartoe we op weg waren en rond 1960 hebben ze hier een systeem gebouwd om energie te winnen. Het water van het meer wordt opgevangen en valt via buizen recht naar beneden. Het water gaat door turbines, waar de energie van het vallende water wordt omgezet in elektrische energie. Vervolgens wordt het water door lange tunnels afgevoerd naar het lager gelegen meer, zodat het een weg kan vinden naar zee (en dit gebeurd allemaal binnen in de bergen). Deze centrale zou genoeg energie kunnen leveren voor het hele zuidereiland van Nieuw-Zeeland, maar 85% van de opbrengst gaat naar de alluminiumsmelter in Invercargil, één van de zuidelijkste steden ter wereld. De fabriek speelt een grote rol in de economie van Nieuw-Zeeland, dus vandaar dat zo'n groot project tot stand kon komen.

Maargoed, daarvoor was ik hier niet. We namen de bus en weer een uur later stapten we op de tweede boot: de volgende drie uur zouden we een tocht maken over de Doubtfull Sound, en het werd een heerlijke tocht. Het weer zat mee, aangezien het droog was. We zagen een groep dolfijnen. We zagen verschillende watervallen. We zagen zeehonden. Ik ontmoette twee aardige jonge mannen. En ik sprak met één van hen af (Brad uit de VS, 37jaar) om de volgende dag een dag trip naar de Milford Sound te maken. Hoewel ik daar geen boottocht ging maken, wilde ik wel de rit van ruim honderdkilometer ernaartoe maken. Een tocht door de natuur die prachtig zou moeten zijn. Toevallig wilde Brad ook die kant uit, dus dat kwam goed uit. We gingen samen op pad. Heerlijk dat het alleen reizen zo goed uit pakt.

9-3-2016
Ondertussen zit ik ergens tussen Manapouri en Te Anau, voor een nachtje in een hostel. Mijn zuidelijke tour zit erop en morgen vertrek ik richting Queenstown. Vanochtend pikte ik Brad op in Te Anau en na een heerlijk ontbijt in een restaurantje, mijn eerste restaurant bezoek sinds de Azië reis, reden we naar Milford Sounds. De 110km lange weg brengt de vele toeristen naar het kleine toeristische plaatsje, vanwaar vele boten (ieder uur) vertrekken voor een tocht over de Sound. Het was een prachtige rit en het enige wat je onderweg ziet is valleien, bossen, heuvels, meren en veel bergen. Het was een geweldige rit, en erg fijn om samen met iemand te delen. Hoewel Brad op de terugweg knikkebollend naast me zat terwijl ik muziek luisterde, hadden we de rest van de tijd leuke en interessante gesprekken, stopten we af en toe bij uitkijkpunten en genoten we vooral van de rust en het prachtige landschap. We reden in ongeveer twee uur naar het 'dorp', wandelde langs het water, aten onze lunch en reden toen weer terug naar Te Anau. Ik zette Brad af bij zijn campervan (we hebben onze auto's van hetzelfde bedrijf gehuurd) en ging toen weer alleen op pad. Nu zit ik in een prachtig houten gebouw, met openhaarden, gezellige honden, een pooltafel, een mooie keuken en vooral een prachtig uitzicht over de vallei en in de verte zie ik de bergen. Ik geniet enorm en besef hoe snel de tijd gaat. Ik zie ontzettend veel, ontmoet nieuwe mensen, maak ontzettend veel kilometers en probeer zoveel mogelijk in me op te nemen. Anderzijds ben ik al meer dan vierenhalve maand op reis en heb ik al ontzettend veel mooie dingen gezien. Soms is het moeilijk om te beseffen hoe bijzonder het is dat ik deze reis maak, maar elke keer als ik mijn foto's terugkijk, mijn dagboek schrijf, mijn blog (verder) schrijf, de route op mijn landkaart inkleur of gewoon even rustig van het landschap geniet, besef ik hoeveel geluk ik heb dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik ben ontzettend blij en dankbaar en hoop dat ik met deze ervaring nog meer kan genieten van het leven, ook als ik terug ben in het 'normale leven', voor wat dat ook mag betekenen.

Morgen rijd ik naar Queenstown en zal ik een aantal nachten in die omgeving blijven. Daarna zal ik vijf nachten in Wanaka blijven. Ik zal daar de tijd nemen om even bij te komen. Het reizen vraagt veel van je: je aanpassen aan een nieuwe omgeving is intensief. Maar uiteindelijk is het het absoluut waard. In Wanaka zal ik mijn foto's uploaden, dus op dit moment zullen jullie het nog even moeten doen met jullie 'imagination', en mijn beschrijvingen. Hoewel het met geen mogelijkheid mogelijk is om deze prachtige omgeving op de foto te zetten, met de ervaring zoals ik die hier heb, probeer ik jullie toch een beetje mee te geven van mijn ervaringen. Hopelijk kunnen jullie er ook van genieten.

Tot in Wanaka!