Northland & Auckland
Blijf op de hoogte en volg Sander
14 April 2016 | Nieuw Zeeland, Auckland
Ik bleef hier één nachtje, had een leuk gesprek met een Frans fietsstel in de keuken en de volgende ochtend ging ik om zes uur op pad voor mijn volgende activiteit. Ik reed naar het zuiden, waar ik een aantal dagen eerder al geweest was en het was de grote dag van de Tongariro Crossing. Ik reed naar de parkeerplaats waar deze 19km lange bergwandeling eindigt, werd daar opgehaald door het busje dat ik geboekt had, en met een aantal andere wandelaars werden we naar de andere kant van het nationaal park (genaamd 'National Park') gebracht, waar de wandeling kon beginnen. Het waren niet de meest ideale omstandigheden om deze wandeling te doen, het was erg bewolkt en de temperatuur was niet al te hoog, maar aangezien ik geen tijd meer had om nog langer te wachten tot mooi weer, en deze dag was 'goedgekeurd' voor de wandeling, besloot ik op pad te gaan. Bij het begin kwam ik twee jonge Fransen tegen die ik eerder al op een camping had ontmoet, maar ik besloot alleen te wandelen. Na een korte tijd kwam ik op een punt waar een zijpad bij het hoofdpad kwam en precies op dat moment kwamen er twee Schotse dames en een jongen vanuit die kant. Eén van de meiden, Rosie, riep me enthousiast, en ik had na enige tijd door dat het de meiden van het raften waren. Een lange tijd liep ik samen met Rosie terwijl Rachel met haar vriend wandelde en we hadden goede gesprekken over vrijwilligerswerk (weeshuizen in zuid-amerika), werken op een cattle station (mega grote veeboerderijen in Amerika/Australië/Nieuw-Zeeland) en yoga en meditatie. Drie dingen die Rosie had ervaren. Bij een grote wc stop, tientallen stonden in de rij te wachten voordat de grote klim begon, ging ik alleen verder, terwijl de drie Schotten zich aan de rij toevoegden. Ik genoot van de wandeling en de aandacht die ik voor de omgeving had. De hele klim was het bewolkt en door de lage wolken (waar we letterlijk in stonden) was er geen uitzicht om te zien. Gelukkig konden we hierdoor ook niet de vele andere wandelaars zien die zich in een grote sliert de berg op bewogen. Na een aantal uur (voor de totale wandeling stond 6-8 uur) kwam ik bij de top, de Red Crater. Helaas, of eigenlijk gelukkig, kon ik alleen het pad zien, en het spectaculaire uitzicht waar de wandeling bekend om staat was niet voor me weggelegd. Ik begon aan de steile afdaling door het losse grind van de vulkaankrater waar ik over heen liep en terwijl ik naar beneden ging klaarde de lucht ineens op. Ee prachtig uitzicht over de Emerald Lakes en het Blue Lake ontstond daar, alsof er gordijnen werden geopend. Hoewel er nog genoeg wolken waren ontstond er precies een gat in de wolken waardoor we konden genieten van de prachtige omgeving. Helaas was ik al voorbij het hoogste punt van de wandeling en miste ik alsnog het zicht in de 'Red Crater', maar je moet in het leven genieten van de dingen die je wel hebt en niet de dingen die je niet hebt of had kunnen hebben. Ik genoot enorm!
Na de wandeling ging ik naar een gratis camping en de volgende dag reed ik via Taupo, waar ik de Huka Falls bekeek, naar het westen. De Huka Falls kenmerken zich doordat een grote rivier van tientallen meters breed wordt teruggedrongen tot een zes meter smalle doorgang in de rotsen. Al het water wil hier op hetzelfde moment doorheen, waardoor er aan het uiteinde van deze doorgang een enorm krachtige waterval is ontstaan. Het was erg spectaculair en het mooie weer hielp erg mee. Op de terugweg liep ik een tijdje samen met een Nederlands stel en uiteindelijk bracht de auto me naar de volgende slaapplek. Deze plek ligt midden in een natuurgebied en het was voor het eerst dat ik als enige op de camping stond. Aangezien je zelf moet registreren op de camping (overheidscamping) was ik letterlijk de enige in de weide omgeving: op de boeren na die kilometers verderop wonen en waarvan er één een kijkje kwam nemen op zijn quadbike voordat het donker werd). Het was een heerlijk rustige en heldere nacht en de zee van sterren was prachtig. De volgende ochtend werd ik wakker met ijs op mijn vooruit, wat wel tegen viel, maar met goede energie ging ik alweer vroeg op pad. Na een kleine twee uur durende rit, door een prachtig groen gebied wat veel weg heeft van Hobbiton (waar de Hobbit huizen uit Lord of the Rings staan), kwam ik aan bij de Waitomo Caves. In deze regio is een groot aantal grotten te zien en hoewel er overal op de wereld grotten te vinden zijn kenmerken deze grotten zich door de glimwormen die er wonen. Ik deed hier een adventure tour en na een 27m diepe abseiling, een wandeling door de rivier die door de grot gaat, een bezoek aan de meter lange aal die er woont en een aantal klimpartijen kwamen we op een plek waar we al ons lampen uitzetten. De gids sloeg met een rubberband op het water en het geluid van de enorme knal die zich door de grot bewoog zorgden ervoor dat er nog meer glimwormen oplichtte dan ervoor. De pikdonkere grot werd verlicht door honderden kleine lichtjes en het was een prachtig fenomeen om te zien. Ons werd verteld dat een chemisch proces in de buik van de glimwormen, die een aantal centimeter groot zijn, licht creeërt wat vliegjes en andere insecten aantrekt. De slachtoffers gaan op het licht af, raken verstrikt in plakkerige draadjes die de glimwormen om zich heen maken (zoals de draden van een spin) waarna de glimworm geniet van zijn hapje. Na negen maanden van eten transformeren de wormen in een soort vlieg en hebben ze twee weken de tijd om zich helemaal te richten op hun voortplanting, voordat ze sterven (hun verteringsstelsel vergaat bij de transformatie tot vlieg). Een interessant leven dus en voor ons mensen een prachtig fenomeen om te zien.
Na deze avontuurlijke activiteit in de Waitomo Caves bracht ik een bezoek aan de prachtige wereldberoemde tuinen van Hamilton (thematuinen: Chinees, Japans, Italiaans, Frans, Indisch, Engels,.. ,..). De dag daarna ging mijn hoge reistempo door en reed ik naar Coromandel, een schiereiland oostelijk van Auckland. Ik reed rond over de prachtige kustwegen en over de hoge bergweg die de toeristen van west naar oost brengt. Aan de andere kant van de bergen maakte ik een wandeling naar de 'Catherdral Caves', een grote rotsboog op het strand waar je bij eb doorheen kan wandelen en ik eindigde bij een camping waar ik nog een wandeling maakte naar een waterval die uit twee delen van beide 20m bestaat. Het was een fijne tijd.
Na Coromandel reed ik nog eens een flink stuk, via Auckland naar het Northland. Dit was mijn laatste bestemming voordat ik mijn roadtrip zou beeïndigen. In de vijf dagen die volgden bezocht ik een Kauribos (één van de grootste boomsoorten ter wereld), nam ik een veerbootje, reed ik nog eens heel veel kilometers en kwam ik uiteindelijk aan bij de 'Tapotupotu' camping, de meest noordelijke camping van het land. De dagen daarvoor had ik niet het beste weer gehad, met de dag ervoor als dieptepunt een lange ochtend met regen. Maar zoals de weersvoorspellingen mij beloofd hadden, scheen de zon op het juiste moment. Ik kwam vroeg op de camping aan, een prachtige strandlocatie in de middle of nowhere, en besloot niks te doen. Ik raakte aan de praat met James, een 31 jarige Engelsman die al drie jaar aan het reizen is en bracht de middag en avond met hem door. Toen de zon allang weg was en de maan, sterren, satellieten en vallende sterren (we zien ze hier in Nieuw-Zeeland geregeld door de heldere lucht en dunne ozonlaag) de lucht verlichtten ging ik slapen nadat James mij met veel enthousiasme een laatste energieboost had gegeven met zijn verhalen en kijk op de wereld. Hij vertelde over zijn reis van London naar Sydney over land. Hoe hij met een groep door Europa, het middenoosten (Turkije, Iran, India, Nepal), zuidoost azië en Australië was gereden en hoe hij sindsdien nog op verschillende plekken in de wereld een kijkje had genomen. Hij vertelde over zijn zelfgemaakte huisje in de achtertuin van zijn ouders in Engeland en de verschillende baantjes die hem de mogelijkheid gaven om te blijven reizen. Zijn enthousiasme, positiviteit en realistische droomhouding gaven mij het laatste zetje om van mijn laatste week te genieten.
De volgende ochtend werd ik enthousiast wakker en wandelde ik naar Cape Reinga, het noorden van Nieuw-Zeeland. Na een flinke wandeling langs de kust over twee vrij steile bergen kwam ik bij de vuurtoren aan en genoot ik van het prachtige uitzicht. Dit was ook de plek waar de Tasman Zee en de Pacific Ocean bij elkaar komen en volgens de Maori, het volk wat zich voor de Europeanen in Nieuw-Zeeland vestigde, is dit de plek waar het mannelijke en vrouwelijke samenvloeien. Daarbij was er een steile afdaling vlakbij, wat volgens hen de plek is waar overledenen hun weg naar de onderwereld vinden. De dood en het nieuwe leven waren daar bijeen. Een mooi idee.
Ik wilde teruglopen en werd aangesproken door een meisje. Ze vroeg me iets over de wandeling en terwijl we elkaar zagen besefte we dat we elkaar al eens hadden gezien. Het is leuk om mensen op de meest onvoorspelbare momenten tegen te komen en we bleven een uurtje praten. Ik had Amanda, een meisje uit Zwitserland, in Wanaka gezien en ze zat in dezelfde situatie als ik. Ze had een tijdje met haar vriend gereisd en was nu alleen. Ze had nog een kleine twee weken te gaan en we begrepen precies in welke situatie we beiden zaten. Met onze positiviteit genieten we enorm van deze prachtige tijd, en weten ook goed dat er iemand op ons wacht. Een hele fijne gedachten.
Bij terugkomst op de camping nam ik afscheid van James en reed ik terug naar het zuiden. Ik maakte een korte stop bij een andere grote waterval (Rainbow Falls) en bij 'de mooiste openbare toilet van Nieuw-Zeeland, en misschien wel de wereld' en kwam uiteindelijk aan op mijn laatste campingverblijf. Deze grote, maar lege camping ligt aan het strand en ik nam een heerlijke duik in de zee. Ik ruimde de auto op, pakte mijn spullen in en aan het eind van de dag zag ik twee Maastrichtenaren waar ik een leuk gesprek mee had. Dit oudere stel had nog een aantal weken te gaan en reisde zonder al te veel plannen en verwachtingen door dit mooie land. Toen ze de volgende ochtend wegreden opende de dame het raam en bedankte me enorm voor mijn enthousiaste inspiratie. Ze gingen op pad om Coromandel en het vulkanisch gebied bij Rotorua en Taupo te bekijken. Leuk om te ervaren dat er mensen geïnspireerd door je raken.
Zelf stapte ik na het ontbijt in de auto en reed ik naar Auckland. Dit waren de laatste kilometers die ik zou maken en na een laatste tank- en autowasstop kwam ik aan bij het 'Rental Car Village', het bedrijf waar ik mijn auto had gehuurd. Ik pakte mijn tassen uit de auto en zag dat ik uiteindelijk 6880km had gereden in 48 dagen. Een geweldig avontuur en ik ben ontzettend blij dat ik op deze manier door Nieuw-Zeeland ben gereisd.
Ik zit nu in Auckland, in het hostel waar ik na een taxiritje terecht kwam. Het is donderdag, vanochtend zag ik de uitslagen van de Champions League, en langzaam aan bereid ik me voor op de lange reis naar huis (ongeveer 30 uur) en het leven dat ik daar dankbaar zal hervatten. (Ik besef ook dat ik achteraf gezien misschien beter op een ander moment dan maandagochtend zeven uur kon terugkomen in Nederland, maar er blijft altijd wel iets te leren in het leven.)
Ik heb mijn laatste wasje gedaan, ik heb boodschappen gedaan, al een handje vol mensen leren kennen in dit hostel en er blijkt hier ook een piano te staan. De laatste mogelijkheid om te genieten van het heerlijke reisleven, waarin er twee dingen belangrijk zijn: Het zien van schitterende nieuwe plekken in de wereld en het ontmoeten van mooie mensen die je normaal gesproken in je drukke leventje voorbij zou lopen. Door deze reis heb ik mezelf de tijd gegunt om hiervan te genieten en heb ik mezelf opengesteld voor wat er nog meer in de wereld is. Ik besef nog meer dan hiervoor dat ons kleine wereldje, onze kleine realiteit, maar een ieniemienie stukje is van het grote geheel. En alle ervaringen hebben me laten zien dat het leven zijn draai wel vind. Je moet er af en toe wel zelf voor werken, soms heel hard, maar er is genoeg moois om ons heen om van het leven te genieten.
-
14 April 2016 - 05:56
Rob D.:
Hoi Sander!
Fijn dat je deze mooie momenten met ons gedeeld hebt!
Voor mij wordt eens bevestigd wat een mooi mens jij bent.
Blij dat je zo genoten hebt. Wij van je verhalen en levenslessen. Met een boek vol verhalen kom je straks terug Nederland. Geniet van het weerzien met
Familie en vrienden.
Binnenkort wil ik graag eens met je afspreken.
Bon voyage en wel thuis!
Groet Rob
-
14 April 2016 - 06:45
Liesbeth :
Lieve Sander,
De hoeveelheid kruisjes op onze afstreep kalender tellen nog maar 4 en dan mogen we je
verwelkomen op Schiphol.Heerlijk..............
Fantastisch verslag,zo knap hoe je ons weer mee neemt in al je mooie ervaringen.
Ik ben er trots op jouw moeder te zijn.
ik wens je een goede reis toe
liefs mama
-
14 April 2016 - 09:30
Karin:
Weer mooie avonturen. Ik zag het helemaal voor me hoe de gordijnen even open gingen en je uitzicht had. Het mooiste woord vond ik 'realistische droomhouding'. Houd dat vast in je ieniemienie stukje op deze grote wereld! Tot over vier! dagen!
Liefs, Karin -
14 April 2016 - 11:05
Peter:
Hoi Sander,
Het is een heel mooi reisverslag. Hoe moet dat nu met je blog, als je weer terug bent in Nederland?
Alles bij elkaar heb je heel wat kilometertjes gelopen en gereden in het prachtige Nieuw Zeeland.
Sander bedankt voor al je geweldige reisverhalen uit Azië, Australië en Nieuw Zeeland.
Geniet de laatste dagen nog eventjes aan de andere kant van de wereld en voor straks een hele fijne terug reis naar Holland.
Groetjes Peter -
15 April 2016 - 13:16
Mathijs :
Hoi Sander,
Wat een gaaf avontuur beleef je.
Dat zijn wel een hoop kilometers die je hebt gemaakt.
Ik kijk er naar uit om grote broer weer te knuffelen.
Fijne terugreis en tot maandagochtend 7 uur!
Groetjes thijs -
15 April 2016 - 13:21
Eline:
Lieve sanniepannie,
Wat een belevenissen allemaal zeg! En gatsiedarrie van die glimwormen! Wat ben je toch een stoere vent die alles gewoon lekker aanpakt. Even paar meter naar beneden abseilen, even 6 tot 8 uur wandelen, even een paar uur autorijden (hoop wel dat je cruisecontrol had) cool hoor!
Hele fijne terug reis en tot maandag vroeg!
Xxx veel liefs
Eline -
15 April 2016 - 20:21
Gerrie:
Hè Sander op de valreep nog een berichtje. Geweldige reis hen je gemaakt. Ik heb weet met veel plezier en belangstelling jouw blog gelezen. Goede reis terug naar huis gewenst. XxGerrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley