De eerste stappen in China

Zaterdag

Dit was onze eerst dag in Beijing. Na een heerlijke nacht slapen werden we in ons hostel wakker. Met schone kleren, dankzij de na geleverde backpack, gingen we eens even het Chinese leven onderzoeken. Marijke heeft mij geleerd om op een andere manier door het leven te gaan. Ik ben van nature wel iemand die op de details let en bewust in het leven staat, maar ik ben vaak doelgericht en erg praktisch ingesteld. In Leiden leerde Mrijk mij al dat je nieuwe plekken kan ontdekken door gewoon te gaan lopen en vervolgens bij elke kruising te beslissen welke richting er mooier en interessanter uit ziet. Hierdoor kom je op rustige onbekende plekken en doordat je geen specifieke verwachtingen hebt is het leven erg interessant. Anderzijds is haar manier soms verre van praktisch en de kans te verdwalen in een stad als deze is wel erg groot. Daardoor kozen wij voor een combinatie, waarbij we een einddoel in ons hoofd hadden, maar de weg onderweg uitstippelden.
De eerste dag in Beijing wandelden we door hutongs. Dit zijn oude, klassieke woonwijken waar de ‘gewone’ chinees leeft. Tegenwoordig worden veel van deze wijken platgegooid om er grote semi-moderne gebouwen neer te zetten. In deze wijken, waar ons hostel, ‘het Dragon King hostel’, zich bevind, zie je hoe het leven op straat geleefd wordt. We wandelden door de wijk, werden vaak aangekeken, en maakte foto’s van allerlei interessante dingen. Na een bezoek aan de lokale supermarkt gingen we richting de verboden stad, ongeveer 40 minuten lopen van ons hostel. Onderweg namen we alle nieuwe geuren en kleuren in ons op en werden overspoeld door de herrie en drukte. We besloten eens gek te doen en doken een restaurant in met plaatjes van de menu’s. We wezen iets willekeurigs aan en er werd ons een vleessoep en noodles voorgeschoteld. Het was afschuwelijk! Uit beleefdheid deden we ons best er iets van te maken, maar de geuren uit het vleesprutje deden ons niet goed. Achteraf dachten we dat het waarschijnlijk orgaanvlees was en alle hartjes, darmpjes, niertjes en andere gekke structuren lieten we voor wat het was. Een beetje gegeneerd rekende we af en gingen snel naar het park noordelijk van de verboden stad. Hier wandelden we omhoog naar een traditionele Chinese tempel bovenop de heuvel met uitzicht op de stad. De smog/mist beperkte het uitzicht, maar het wandelen door park en stad terug naar het hostel deden ons goed.


Zondag

De volgende dag huurden we fietsen. Voor 7euro konden we de hele dag op pad en fietsten we via hutongs naar de verboden stad. Om de stad was het erg druk, inclusief een aantal groepen soldaten die strak in de maat en luid schreeuwend voorbij marcheerden. We worstelden ons door de drukte en kochten voor 20eurocent een ticket voor de tuinen. Er waren verschillende interessante plekken, maar het meest interessant was de huwelijksmarkt: Hier zaten allerlei mensen met advertenties voor hun eigen kinderen en waar je bij staat overleggen en onderhandelen ze over de mogelijkheden.
Na de tuinen fietsen we door de brede straten. Bij het Beihei park aten we dumplings en een broodje Bapao, waarna we het park ingingen. We wandelden naar de witte pagode boven op de heuvel, wat ons met het heldere weer een heel mooi uitzicht gaf over (een deel) van de enorme stad en het meer waar tientallen bootjes met toeristen waren. Via de andere kant van het park liepen we terug en met onze fietsen reden we via een omweg richting het hostel. Daar speelden we een spelletje kaart (duizenden), wat ik sinds vier keer spelen eindelijk een keer won, aten een salade en gingen naar bed.


Maandag

Vandaag was een bijzondere dag. Om half zes werden we wakker, een kwartier voor de wekker, en na een american/swiss breakfast gingen we met een (groot) deel van het hostel op pad. Bij vertrek raakte ik aan de praat met een Engelse man (rond de 70 jaar jong) die met zijn vrouw en schoonbroer voor vijf maanden aan het overwinteren was in China, Thailand en India. In de bus zat ik naast de schoonbroer, had een leuk gesprek en genoot van de rest van de busrit. Na anderhalf uur kwamen we aan in Mutianyu. Tony, onze tourleader, vertelde ons (nogmaals) over het programma en herhaalde nogmaals nadrukkelijk dat deze tour heel goed was omdat je niet gedwongen werd om te shoppen of andere rare fratsen hoefde mee te maken (hij had zeker gelijk, het was het waard).
We kregen onze tickets en gingen met de kabelbaan naar boven. Daar stonden we dan. Boven op de Chinese muur. Het weer was heerlijk, het uitzicht geweldig en onze motivatie om zover mogelijk te lopen binnen de drie uur wandeltijd stuurden ons op pad. Op de kaart leek de afstand niet ver tussen de 14de en 24ste wachterstoren en boven aangekomen leek het erg overzichtelijk. Je verkijkt je echter heel erg in de bergen en we hadden flink wat tijd nodig om de kronkelende muur te bewandelen. Eigenlijk was het wandelen een hike op zich, met af en toe flink steile trappen. Het nieuwe stuk van de muur, 700 jaar oud, bracht ons over een bergrug door het Chinese landschap over de oude Chinees-Mongoolse grens en na een enorm steil stuk kwamen we bij wachttoren 22. Het is moeilijk te beschrijven, niet onmogelijk te bewandelen, maar voor de meeste mensen hield de wandeling hier op. Marijke was uitgeput, met het idee ook weer terug te moeten, maar ik ging nog een steil stuk verder. Mijn dagrugzak achterlatend, met mijn waterfles en de camera in de hand klom ik verder tot het eindpunt, toren 24: Danger! No visitors. Op aanraden van de tourgids ging ik nog een stuk verder en halverwege toren 24 en 25 vond ik het mooi geweest. Met een aantal foto’s van de ingestorte muur, waarover en doorheen de planten en bomen zich een weg zochten, en een voldaan gevoel ging ik terug naar die lieve Marijke die zich ondertussen ook prima had vermaakt en na een wandeling naar beneden en de kabelbaan omlaag bereikten we het restaurant. Hier aten we heerlijk traditioneel Chinees (en gezonde groentjes), waarna we terug gingen met de bus.
Tijdens de terugreis kwam voor mij het packpackers gevoel terug en hadden we gedurende de hele reis een gesprek met de Argentijnse vader van drie kinderen, tevens professor in de psychologie en leraar op de universiteit, werkzaam voor een gezondheidsafdeling van de overheid en met een eigen adviesbureau. Het was geweldig om een nieuw persoon te leren kennen, de enthousiasme en positiviteit voor het leven te delen en ik werd me er ineens erg bewust van hoe veel geluk ik heb om hier te zijn. Hij vertelde over zijn leven en dat hij ondanks zijn bijzondere positie bij de middenklasse van Argentinië hoort. Ondertussen hielpen wij hem met het spreken van Engels en hij gaf ons complimenten over onze intelligentie en onze keuze om te reizen. Ik schaam me er ergens voor dat het zo ‘normaal’ voor me voelt dat ik weer op reis ben. Marijke laat me soms ook weten dat ze het jammer vind dat ik haar kinderlijke enthousiasme soms heel gemakkelijk weg relativeer, maar ze weet ook hoe ik naar het leven kijk en hoe dankbaar ik ben voor alles wat ik heb en mag doen. Ik ben verwend met het feit dat ik op mijn 18de een grote reis heb gemaakt en het feit dat ik hier nu op het bed in een hostel in China lig heb ik natuurlijk te danken aan de kansen die op mijn pad zijn gekomen en die ik met twee handen heb aangenomen. Ik weet dat ik er hard voor heb gewerkt, veel voor heb gelaten en daardoor ben op een plek die me ontzettend blij maakt. Niet omdat ik op een bepaalde plek ben, of met bepaalde mensen, maar vooral omdat ik de vrijheid ervaar om (weer) kritisch naar mezelf te kijken en te bedenken wat het is dat ik wil in het leven. Even het leven van een 22 jarige Nederlandse student psychologie op pauze zetten. Vervolgens zes maanden nadenken over welke keuzes ik kan maken in mijn leven om tijdens mijn gegeven tijd voldoening te halen uit wat ik doe en een meerwaarde te zijn voor de mensen om mij.


Als je die mogelijkheid hebt op 22jarige leeftijd, mag je alles en iedereen heel erg dankbaar zijn, nooit meer klagen en er het beste van maken. Een aardige ontdekking op de 5de dag van ons grote avontuur.