Het Vulkanische Taupo

Ik ben op het noordereiland, in Taupo. Na een geweldige vijf weken in het zuiden nam ik afscheid van de prachtige bergen met sneeuwtoppen en stak ik het water over om het vulkanische noorden te bekijken.

Na mijn rustverblijf in Nelson reed ik naar het noordelijkste puntje van het zuidereiland, Cape Farewell. Ik bezocht een prachtig strand met rotsformaties, Wharariki beach, ik wandelde over de Farewell Spit, een 27km uitstekende zandbank die een beetje aan de duinen van Nederland doet denken, en ik bezocht het Abel Tasman National Park. Vanaf Nelson nam ik een bergweg naar de andere kant van de bergen en een weg door een prachtige vallei bracht me helemaal in het noorden. Op de terugweg reed ik diep het national park in en wandelde ik een stuk van het kustpad bij Totaranui. Nieuw-Zeeland kent een groot aantal meerdaagse wandelingen, en dit is een van de populairste. Het was gaaf om door de tropische bossen te lopen en de verschillende stranden te bereiken.

Mijn volgende verblijf was aan de andere kant van het park, waar ik terecht kwam na een eindeloze gravelweg, die al mijn (plastic)servies liet trillen. Het was het waard, de omgeving was rustig en midden in de natuur en een wandeling bracht me naar een geweldig uitkijkpunt en naar een diepe schacht van ruim 170m, die uitkomt bij een grot, die weer naar buiten leidt. Zelf kon ik de schacht niet in, maar de opening aan de bovenkant was al erg groots en indrukwekkend.

Na een aantal dagen in dit gebied wat de Golden Bay wordt genoemd, reed ik over dezelfde weg terug naar Nelson en pikte daar Mercia op. Deze Amerikaanse was met haar broer in Thailand, en in Pai ontmoetten Marijke en ik hen. Ze had haar plannen voor haar laatste week hier in Nieuw-Zeeland op mij afgestemd en samen reden we van Nelson naar Picton. De weg was wederom prachtig en het was erg gezellig om een stukje met iemand te reizen. We namen de Queen Charlotte Road en na een ontelbaar aantal bochten waar je niet harder dan 30km/h doorheen kan rijden, bereikten we Picton, het dorpje vanwaar de ferry vertrok. De volgende dag namen we de ferry en na een hele rustige vaart van drie uur door een prachtig berggebied (het eerste uur van de ferrytocht gaat tussen de bergen door) en over de zee die tussen het noorden en zuiden ligt, bereikten we de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington. We bleven beiden in het YHA hostel, een grote keten van hostels, en in de korte tijd die ik in Wellington was maakten we een autorit langs de baaien, wandelde ik zelf naar een uitkijkpunt met 360 graden uitzicht over de stad en omgeving en Mercia en ik hadden veel goede gesprekken over onszelf, de wereld en het reizen.

Na een aantal dagen nam ik helaas alweer afscheid. Mercia zou een aantal dagen later het vliegtuig terug naar huis nemen, naar Seattle, en ik reed in één stuk naar het midden van het noordereiland. Onderweg stopte ik in Foxton, waar een echte Nederlandse molen staat, met een Nederlands café, en uiteindelijk bracht de weg mij naar het Taupo Vulkanisch gebied. Het gebied waar ik nu ben kenmerkt zich door vulkanen (grote bergtoppen), meren (ontstaan door uitbarstingen) en geothermische omgevingen. Nieuw-Zeeland is een jong land en ligt precies op de plek waar twee aardplaten elkaar ontmoeten. Hierdoor zijn er veel aardbevingen (waar Christchurch erg veel last van heeft) en vulkaanuitbarstingen geweest. Dit laatste is gelukkig niet aan de orde van de dag, maar er zijn verschillende verschijnselen die laten zien dat de grote wereldbol waar wij op leven met hele andere dingen bezig is dan waar wij ons af en toe druk over maken. Het voordeel van al dat hoogte verschil in deze omgeving is dat het water zich een weg naar beneden zoekt, en daardoor zijn er een aantal flinke rivieren in de omgeving. Gisteren ging ik dan ook op pad voor een tochtje wildwater raften. In Taiwan hebben Marijke en ik al een geweldige ervaring gehad met de Aussie's, maar deze tocht die ik zou maken was een heftigere. Een 'grade 5' raft, en het hoogtepunt was een 7m hoge waterval waar we met zijn vijfen vanaf zouden gaan. Samen met Rachel en Rosie uit Schotland, Taka uit Japan (raftguide) en Luke de raftguide in training gingen we het water op. Onderweg bleek dat Joel zijn eerste tocht begeleidde, lucky us, en de gezichten die de verlegen Taka af en toe trok waren niet echt hoopgevend. Het was in iedergeval erg hilarisch en bij de eerste grote waterval vloog Luke van achteruit de boot over één van de meiden. Iedereen lachen en de toon was gezet. Toen we bij de grote waterval (7m) aankwamen vertelde Luke ons dat er vier mogelijke uitkomsten zijn en dat niemand ooit weet hoe het afloopt. We hadden in iedergeval veiligheidsafspraken gemaakt, dus gevaarlijk was het niet, maar het zou spannend worden: 1) We konden zonder problemen de waterval af gaan. 2) Er konden mensen uit de boot vallen. 3) We konden de waterval afgaan en een tijdje in de waterval blijven hangen, waarbij er veel water in de boot zou komen. 4) De boot zou kunnen omslaan, zodat iedereen eruit zou vliegen. En ja hoor, onze boot kwam op zijn kop uit de waterval. Het was weer typisch dat ons dit moest overkomen, maar achteraf was het vooral grappig. Velen zeiden dan ook dat wij de gelukkige waren van de dag. Later gingen we nog van een waterval af terwijl wij drieën (Schotse meiden en ik) in het water lagen terwijl we aan de boot hingen en na de waterval kwam één van de meiden met haar hoofd tussen twee boten terecht. Gelukkig hadden we helmen op, dus geen gewonden, maar wel een verhaal rijker. De tocht was een korte maar krachtige ervaring, en gelukkig hebben we de foto's nog.

Na het raften, wat af en toe gepaard ging met flinke regen reed ik van Rotorua naar een camping. Het regende ontzettend hard, zo erg dat ik maar 100m voor me kon kijken. Iedereen reed zachtjes, mensen stopten langs de weg, maar voorzichtig rijdend bereikte ik gelukkig na niet al te lange tijd mijn camping. De volgende dag was het weer stukken beter en ging ik naar het 'Wai-o-Tapu Thermal Wonderland'. Dit thermische gebied is zo'n 18 vierkante kilometer en het park laat een klein deel van deze omgeving zien. Er zijn ingezakte kraters, koude en kokende modderpoelen, meren en gaten waar continue stoomwolken uit komen. Het was een geweldige wandeling door het park en de grote aanwezigheid van mineralen in het water en het gesteente zorgde voor de meest mooie kleurrijke verschijnselen: er was een fel groen meer, in een ingezakte krater, veroorzaakt door de aanwezigheid van arsenicum; er is een Champagne Pool, een grote bubbelende watermassa met een fel rode rand, veroorzaakt door ijzeroxide; er is ook een groot meer van koude en warme watertjes, met allerlei verschillende kleuren. Dit wordt de Artist's Palette genoemd en is prachtig in combinatie met het groen van de planten en het blauw en wit van de lucht. Het was een gave ervaring en hopelijk kunnen de foto's in bepaalde maten overbrengen hoe gaaf ik het vond.

Hoewel ik het jammer vond dat ik niet meer samen reisde na Wellington, en weer even moest wennen aan het alleen zijn was mijn reistempo aardig hoog. Ik maakte een rondje (van 500km) via Napier de dag voordat ik ging raften, aan het oosten van Nieuw-Zeeland en deze week heb ik een hoop gepland. Komende dagen heb ik nog wat grootse dingen gepland en volgende week ga ik mijn laatste weekje wandelend doorbrengen in het noorden van Nieuw-Zeeland. Dan is het nog maar vier dagen in Auckland voordat ik naar Nederland vliegt. Het komt erg dichtbij en ik kijk nu al terug op een geweldige reis die mij zoveel verschillende plekken van de wereld heeft laten zien en me duidelijk heeft gemaakt dat ik op de goede weg ben met mijn persoonlijke groei. Eén weg waar ik trots op ben.