Mt. Cook en Lake Tekapo

Vrijdag 26 februari was het zover. Na twee nachtjes in het Jailhouse hostel, waar ik de twee laatste nachtjes van mijn Christchurch verblijf sliep, kon ik mijn huurauto ophalen. Het scheelt dat ik wat ervaring heb met huurauto´s, waardoor ik zonder spanning op pad kon gaan om de boel te regelen. Vrijdag ochtend nam ik mijn ontbijt, toen een meisje me vroeg of ik haar naar binnen wilde smokkelen in het hostel. Ze sliep al een aantal nachtjes op de gratis camping vlakbij, zonder douches, en was wel toe aan een verfrissing. Ik vertelde haar waar de douches waren en zei dat ze met haar eigen geluk maar een poging moest wagen om binnen te komen. Na mijn yogurt met fruit en muesli ging ik op pad en liep ik naar het verhuur verblijf. Bij een stoplicht zag ik hetzelfde meisje weer, Anne, en we liepen samen in dezelfde richting. Ze vertelde dat ze al drie jaar op reis was en al twee verjaardagen lang in het buitenland was. Het verbaasde me dat deze jonge dame, éénentwintig jaar oud, zo lang van huis (Zweden) was, maar haar eigenwijsheid beviel me wel. Na een korte wandeling, verbaasde het me niks dat deze eigenwijse/eigenwijze dame het tot hier geschopt had. Ik herkende wel een klein beetje van mezelf in haar, hoewel ik er niet aan moet denken om zo lang van huis te zijn. Daarvoor heb ik het veel te goed thuis.

Ik haalde de auto op, kreeg uitleg en reed naar de supermarkt. De tank was vol, dus dat scheelde voorlopig op mijn budget. Ik reed terug naar het hostel voor mijn grote backpack en haalde Fabian op. De avond daarvoor vertelde hij me dat hij naar Wanaka wilde liften, en ik stelde voor hem de eerste 300km verder te helpen. Voor mij was het meteen een goed begin, omdat ik iemand had om mijn eerste kilometers mee te delen. In Lake Tekapo aangekomen, mijn eindbestemming voor die dag, bekeken we de Shepards Church, zette ik hem af bij het dorpscentrum (een collectie van tien gebouwen, als strip langs de weg), en reed ik zelf naar een $5,- doc (Department of Conservation) camping. Ik was klaar voor mijn eerste nachtje in de auto.

Op de camping stonden veel mensen die hier één nachtje op doorreis waren. Je schrijft je naam op een papiertje, stopt het bijhorende envelopje met geld in een grote buis (honesty box) en stopt het papiertje vervolgens onder je vooruit. De campingbeheerder weet dan dat je betaald hebt. Ik nam een duik in het meer, het was heerlijk. Een groot blauw meer, omringd met velden en bergen en een aantal eendjes die rustig in het water dobberen. Tijdens het zwemmen ontmoette ik mijn eerste nieuwe vrienden, waar ik mijn avond en ontbijt mee zou delen. Het waren drie jonge Duitsers (allen twintig jaar oud), die me vriendelijk uitnodigden om wat tijd samen door te brengen.

Na mijn eerste nacht slapen in de auto, moest ik nog een systeem ontwikkelen voor mijn microcamper. Het is een Nissan stationwagon met mogelijkheid om achterin een matras uit te klappen, zodat je kan slapen in de auto. Ik gebruik maar één van de twee matrassen, zodat ik in de helft van de auto mijn spullen kan laten liggen. Zo hoef ik niet telkens de hele auto uit te pakken, om mijn bed klaar te maken. Daarnaast heb ik een koelkastje in de auto, die ervoor zorgt dat ik makkelijker koude dingen als vleeswaren, groente en yogurt kan meenemen. Mijn GPS zorgt tenslotte voor de finishing touch. Ik heb altijd een 'maatje' die me eraan herinnert dat ik na de kilometers lange weg toch echt een keer moet afslaan.

Na mijn eerste nacht ging ik wandelen in de buurt van Lake Tekapo. 's Ochtends wandelde ik over een grote vlakte me uitzicht op het meer en de bergen. Rond het middaguur maakte ik een lunch voor mezelf klaar, op de parkeerplaats bij het waterpark: salade met worstjes en wat brood. Ik las vervolgens wat in de schaduw en ging toen op pad voor een grote wandeling. Het koste me uiteindelijk twee uur om langs het meer te lopen, de berg op te gaan naar de observatietoren van de sterrenwacht en weer af te dalen naar de parkeerplaats. Het was heerlijk om in de natuur te zijn.

De sterrenwacht heeft hier niet voor niets een locatie. Lake Tekapo schijnt één van de beste plekken ter wereld te zijn om sterren te zien. 's Avonds parkeerde ik op de eerder genoemde camping, maakte ik mijn auto weer slaap-klaar, nam ik een duik in het meer en na een diner en wat gesprekken met twee Duitsers (Silvester en Lefke) kroop ik mijn auto in. Ik keek een aflevering van 'Modern Family' op mijn laptop en wilde toen gaan slapen. Toen herinnerde ik dat Fabian me erop had gewezen dat het wel eens de moeite waard zou zijn om mijn wekker om één uur 's nachts te zetten om sterren te kijken. Maar om half tien, mijn bedtijd, was het al donker en was de hele hemel al vol met sterren. Ik zag zelfs de lichtgevende vlek van de 'Milkyway'. Het was prachtig en het beloofde een goede nacht te worden.

's Ochtends mediteerde ik aan het meer, na een gesprekje met de camping eigenaar, die net op het meer zijn avondmaal bij elkaar had gevist. Ik nam ontbijt en op het moment dat ik mijn auto had ingepakt en wilde wegrijden, vroeg het Duitse meisje die ik de vorige avond gesproken had of ze mee kon rijden naar Lake Pukaki. We besloten samen te rijden, en na wat proppen en stauwen om haar spullen bij mijn berg troep te krijgen, gingen we op pad. Even langs de supermarkt, de kerk die ze nog niet gezien had, het tankstation en toen op weg. Ze gaf me wat benzinegeld, wat ik wel kon waarderen en ik bracht haar naar een camping honderd kilometer verderop. Het was gezellig en het was fijn om iemand in de auto te hebben waarmee je wat kan praten. Het leven samen is toch een stuk gezelliger. Nadat ik haar in Twizel had afgezet, reed ik zelf naar Mt. Cook. De hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Ongeveer 3700m hoog. De weg liep langs het Pukaki meer en in de verte zag ik de berg steeds groter worden. Het was nog maar 50km naar mijn eerste echte bestemming. Ik zette mijn favoriete band 'Mumford and Sons' op, luisterde naar de teksten die me zeiden dat ik mijn ziel moest laten ontwaken en dacht een beetje aan thuis, en het concert van hun wat ik tegoed heb bij mijn terugkomst in Nederland. Het was vanaf die gedachtegang makkelijk om aan andere dingen thuis te denken, en het idee om naar huis te gaan beviel wel. Maar ik besefte eigenlijk vooral dat ik hier voorlopig nog wel eventjes kan genieten van de prachtige natuur. Ik genoot van de rit!

Aangekomen bij Mt. Cook village, maakte ik wat lunchwraps klaar, terwijl de wind een goede poging deed mijn eten van de picknicktafel te blazen. Vervolgens reed ik naar het Hermitage hotel voor een koffie, en om wat bladzijdes uit mijn boek te lezen. Ik gebruikte het moment ook om mijn mobiel op te laden en schreef het begin van deze blog. Mijn telefoon was vol, mijn hoofdstuk was uit en ik besloot een bezoek te brengen aan de Tasman Glacier. De rest van deze blog en de verbeteringen zouden waarschijnlijk volgen in Dunedin. De volgende stad, na mijn vijfdaagse kampeertocht.

En dat was zo. Ik zit nu in Dunedin in het Hogwartz hostel en schrijf verder aan mijn blog. Gisteren kon ik na vijf dagen kamperen weer een heerlijke douche nemen. De laatste dagen had ik me alleen gewassen in meren en rivieren, iets waar ik eigenlijk ontzettend van genoot. Eén zijn met de natuur. De afgelopen dagen heb ik sowieso erg genoten. Ik heb vooral gewandeld en heb al mijn tijd bij Mt. Cook gebruikt zoals ik dat wilde. Op weg naar de Tasman Glacier gaf ik iemand een lift en maakten we de wandeling bij het meer samen. Na mijn eerste nachtje slapen in de vallei bij het dorpje besloot ik zelf een lange wandeling te maken. De Mueller wandeling is een populaire bergwandeling en tot halverwege bestaat hij vooral uit traptreden. Aangekomen bij het eerste uitkijkpunt met picknicktafel heb je een prachtig uitzicht op de vallei, de bergen die met sneeuw bedekt zijn en je ziet de hoogste berg van Nieuw-Zeeland, Mt. Cook. De ouderen, ouders met kinderen en dagjes mensen gaan vaak weer terug naar beneden, maar vanaf hier gaat de wandeling verder in een klim, op weg naar de Mueller hut. Boven op de berg, een klim van 1000m, staat een hut waar veel mensen overnachten. Je moet wel een flink aantal dagen van te voren boeken. Ik besloot te kijken hoe ver ik zou komen in één dag, met het idee in mijn achterhoofd dat ik ook nog terug naar beneden moesten wandelen. Na het uitkijkpunt verdween het pad en bestond de route uit oranje paaltjes die de richting naar boven wezen. Je moest zelf je weg vinden. Op een gegeven moment was er een stuk waar je over grote stenen moest klimmen en toen was het nog maar een klein stukje tot de rand. Ik was helemaal op, maar wilde niet stoppen voordat ik over het randje van de top kon kijken. Na twee-en-half uur lukte het me dan toch en stond ik, met nog vier anderen die daar al waren, boven op de berg. Het uitzicht was geweldig. Bergtoppen bekleed met sneeuw, watervallen die het smeltende water naar beneden brachten en een enorme stilte. In de lucht vloog een roofvogel en het enige wat ik kon doen was genieten. Na een lunch en pauze begon ik aan de afdaling en de weg terug was opvallend makkelijk. In twee uur was ik beneden en het gesprek met de Duitse Teresa over haar politiewerk en haar ooglaserbehandeling lieten de tijd vliegen. Het was een geslaagde dag.

De volgende ochtend ging ik op pad met Silvester, de jongen die ik bij Lake Tekapo had ontmoet. Ik kwam hem aan het eind van de Mueller track tegen en we besloten de volgende ochtend samen te wandelen. Hij vertelde me dat hij op mijn aanraden naar Mt. Cook was gegaan, en hier stonden we dan. We liepen door de Hooker Valley en kwamen na drie Indiana-Jones hangbruggen aan bij het meer. Het uitzicht op Mt. Cook was geweldig. We genoten van de frisse lucht en het mooie weer, maakten een foto'tje en gingen terug. Na een aantal uur wandelen, leuke gesprekken met Silvester en heel wat keren 'hello' zeggen tegen andere wandelaars, waren we terug op de camping. We namen afscheid en beseften dat we elkaar (waarschijnlijk) nooit meer zouden zien. Dat is het reizigersleven.

Na een koffie in het enige hotel van Mt. Cook village vertrok ik uit Mt. Cook. Ik gaf een van de vele Duitsers die in dit land zijn een lift naar de eerste T-kruising 50km verderop en reed toen naar een gratis camping aan de rand van het dorp Omarama, weer 120km verderop. Ik sliep hier een nachtje en 's ochtends maakte ik mijn auto weer rij-klaar. Terwijl ik bezig was zag ik iemand op de camping door een verrekijker turen. Ik kon niet meteen zien waar hij naar keek, maar zag toen dat er op een bergrug verderop een hele grote groep schapen stond. Boven aan stond een man met vijf honden en het was me duidelijk dat deze schaapherder zijn groep ergens anders heen bracht. Ik stapte in de auto, wilde wegrijden en zag toen dat de groep schapen op de grote weg was aangekomen, de weg die tussen de camping en de berg lag. Vervolgens werden de schapen naar het camping terrein gebracht en toen ze het hek gepasseerd waren rende ze als een losgeslagen leger het terrein op. Het was een geweldig gezicht en ik probeerde de schapen zo min mogelijk te storen. Blijkbaar was de camping een graasgebied voor deze schapen. Het was een mooi beeld.

Ik vertrok dan eindelijk en na ruim een uur rijden over een prachtige heuvel weg langs een groot meer kwam ik aan in Oamaru. Dit dorpje ligt halverwege op de weg naar Dunedin, en hier probeert men toeristen te trekken met kenmerkende Victoriaanse gebouwen. Ik genoot van het dorpje en maakte een wandeling langs alle boekenwinkeltjes, musea, kunstgallerijen en restaurantjes. Ik maakte wat foto's, genoot van een eenvoudige lunch en reed toen naar Dunedin. De stad waar ik nu ben en nog twee nachten zal blijven.

Mijn plan is om hierna kort naar 'the Catlins' te gaan, een natuurgebied. Vervolgens steek ik via de zuidkant over naar de westkant van het zuidereiland en zal ik nog meer natuur bekijken. Hier zijn de bekende fjorden. De meren die door gletsjers zijn uitgesleten en vaak meer dan honderd meter diep zijn. Hopelijk kan ik hier een mooie boottocht maken. Daarna begin ik mijn weg naar het noorden, die zal eindigen in Auckland, de stad vanwaar ik terug vlieg naar Nederland. Maar eerst zal ik nog een heleboel plaatsen aandoen, voordat ik thuis kom.


Nieuwe foto's: https://www.flickr.com/photos/138540581@N02/albums/