Hualien

Na ons avontuur in Taipei kwamen we in Hualien aan en genoten we van de rust die we hier vonden. We boekten twee nachten en bleven er uiteindelijk vijf. We wisten niet wat we van deze plek moesten verwachten maar ons hostel bleek een schot in de roos en een perfecte basis voor een goede tijd.
De dag van aankomst gingen we naar de night market. Bij kleine kraampjes kochten we sushi die ter plekke werd gemaakt, gefrituurde vis, vers geperste smoothies en vlees met groenten van de barbecue. De volgende dag besloten we niks te doen, maar dit plan werd een beetje in de war gebracht door de hosteleigenaresse Hua. ’s Ochtends sliepen we uit en deden we vrij weinig. Nadat Hua fried rice voor ons had meegenomen voor lunch, werden we uitgenodigd om tegen een verwaarloosbaar bedrag (benzinegeld) mee te gaan met een lokale man van een ander hostel, om te zwemmen in een rivier. Samen met de Duitse Christopher, die dertig minuten daarvoor was aangekomen in het hostel, bracht de man ons naar een klein dorpje waar we via een helling bij de rivier kwamen. Daar liepen we de rivier in, die op sommige plekken tot onze knieën kwam en op andere tot onze schouders. We zwommen, liepen door de stroming, die op sommige plekken vrij sterk was en lieten ons verwennen bij de kleine watervalletjes die het water langs onze lijven liet stromen. We maakten foto’s, genoten van het geweldige uitzicht tussen de bergen en het gezellige gezelschap. Ik bouwde een toren van stenen, zoals ik die ken uit de Zen en na een aantal heerlijke uurtjes gingen we terug. We reden nog even langs het strand, waar we ook even uitstapten, en kochten vervolgens fruit en milkshakes voor de weg terug.
’s Middags ging Hua naar de bioscoop (‘The Little Prince’) en had ons gevraagd om mee te gaan. Dit leek mij leuk, maar omdat het mooi weer was en we met de man meegingen naar de rivier gingen we niet naar de bios. Wel kocht ze voor mij een kaartje en ’s avonds, terwijl Marijke vroeg ging slapen, ging ik alsnog naar de nieuwe James Bond-film, ‘Spectre’! Het was heerlijk en een beetje vreemd om alleen in de bios te zijn. Met mijn zak Cheetos chips zat ik tussen een klein aantal Taiwanezen in de veel te koude ruimte (ze doen de airco ontzettend hoog in de bios), maar het voelde alsof ik overal (zelfs in de bios in Zoetermeer) kon zijn. De film was Engels gesproken met Chinese ondertiteling en ik genoot erg van de actie en mooie beelden. ’s Avonds ging ik met een tevreden gevoel naar bed.
De volgende ochtend werden we om tien over half acht opgehaald. We stapten in een busje en werden enthousiast ontvangen door een groep van vijf Australische mensen (ze zijn in Hualien voor een cultureel uitwisselingsproject vanuit hun opleiding tot verpleegkundigen). In de stromende regen reden we naar het binnenland en had ik een geweldig gesprek met Lysandra, een volwassen vrouw uit Brisbane met kinderen, terwijl Marijke nog wat uurtjes rust meepakte. Aangekomen bij onze bestemming kon het feest beginnen: We gingen raften! Weer een nieuwe ervaring en omdat het was gestopt met regenen en de temperatuur prima was, hadden we een hele goede tijd. Met acht mensen zaten we gelijk verdeeld op de rand van onze boot en met onze peddels in de hand overwonnen we de woeste golven, en het merendeel van de rustige stroom. We hadden een hoop lol met de Aussies en de Taiwanese man die met ons meeging. Een kleine twee uur later bereikten we het eind van de rivier, de uitmonding bij zee, waar onze lunch klaar stond.
Die avond gingen Marijke en ik naar de grote nachtmarkt. Na een wandeling door de stad kwamen we bij de kraampjes en kochten verschillende snacks (kip met noedels, visballetjes, worstjes, gebakken aardappel, gefrituurd ijs, warm perzikcrèmecakeje). Terwijl ik mijn eten op at, ging Marijke op lawaai af dat we in de verte hoorden. Het bleek een Taoïstische tempel te zijn waar op dat moment een evenement was. Een grote optocht van wagens kwam voorbij en binnen de muren van de tempel werden de vele goden één voor één vereerd. Toen ik me aansloot bij Marijke had ze al iemand gesproken en filmpjes gemaakt. Ze liet mij zien wat er gebeurde en vertelde wat er gaande was. Ondertussen dansten de mensen boven rotjes, stonden mensen met grote kostuums (van goden) om ons heen te wachten op hun beurt en zaten mensen te wachten in kleine vrachtautootjes met hele altaren achterop totdat ze aan de beurt waren voor de verering. Wij bekeken een aantal uitvoeringen en besloten toen weer terug te gaan naar ons hostel.
Zondag werd voor ons een rustige dag. Marijke en ik speelden wat kaartspelletjes en deden dingen voor onszelf. ’s Avonds ging ik op pad om fried rice en noodles voor Marijke en Hua te halen. Met een Chinese bestellijst in mijn hand (vertaald door Hua) en instructies ging ik op pad. Aangekomen bij de buurt waar ik moest zijn, vlakbij de bioscoop waar ik al eerder was geweest, zou ik het restaurant moeten kunnen vinden. Ik kon het niet vinden, alle reclameborden leken op elkaar en drie jongens waar ik het aan vroeg kwamen niet uit de omgeving. Vervolgens vroeg ik onschuldig bij een restaurant of ik op de goede plek was en hoewel het niet geweldig was dat ik om de concurrent vroeg in plaats van te bestellen wezen ze me (ongeveer) in de goede richting. Tenslotte hielpen twee hele vriendelijke jongens mij met hun telefoons en hulp van een andere voorbijganger naar de goede plek. Iets later dan gepland kwam ik terug en de meiden en ik konden lekker eten. Daarna ging het beamerscherm naar beneden en werd een er een Bollywood film aangezet. Met nog twee gasten van het hostel en Hua keken we de vrolijke, interessante en mooi gemaakte film. De stijl van de film was wel typisch, met veel muziek en meer als een musical, maar het verhaal was goed en we genoten erg van de humor en het goede moraal (de titel van de film is: Bajrangi Bhaijaan).
De laatste dag in Hualien alweer en deze dag gingen we naar de bekendste toeristische plek van het gebied: Taroko Gorge. Dit is een natuurgebied met vele hikes en sightseeings. Tourbussen vol gaan er heen, maar wij pakten de Hualien-Taroko expres: een bus die ons naar de plekken bracht waar we wilden zijn. We wilden niet te lang op pad zijn aangezien we al een aantal drukke dagen achter de rug hadden gehad en in Taipei ook al een vol programma hadden afgewerkt. We begonnen bij het visitorcentre en liepen toen via een tunnel naar de eerste trail. Dit was een wandeling door een vallei langs een rivier. De prachtige bergen, rotspartijen en natuur deden ons goed en aan het eind namen we plaats op een grote rots in de rivierbedding. Het is hier nu winter waardoor het grootste deel van de rivieren droog staat. In de zomer zijn er grote regenbuien en wordt het water heel efficiënt door de natuur richting zee gewerkt: de weg met de minste weerstand wordt altijd door het water gevonden. We liepen terug, namen de bus en bezochten nog een mooi uitzicht met een korte wandeling. Toen besloten we op tijd terug te gaan. Terug aangekomen boekten we een hostel voor de volgende dag en kocht ik een treinkaartje voor onze volgende bestemming Taitung.
Deze bestemming hebben we vandaag bereikt na een prachtige treinreis door de vallei van de oostkust. ’s Ochtends had ik nog een heftig gesprek met een fransman uit Parijs, die een week na de aanslagen aan zijn reis begon en nu voor een aantal maanden, met een dubbel gevoel in zijn maag, een surfreis door Taiwan maakt. ’s Middags reden we met de trein tussen twee bergketens richting het zuiden. Tijdens de anderhalf uur durende treinreis passeerden we kleine dorpjes, schoten de akkers met prachtige gele en groene kleuren voorbij, kon ik de hoeveelheid bananen- en palmbomen niet meer bijhouden en lieten we de donkere onheilspellende lucht achter ons. Terwijl de straaljagers van het vliegveld van Hualien over ons heen vlogen lag Marijke half slaperig op mijn schoot. We aten de rijstcrackers met zeewier die mijn grote broer altijd via internet uit China bestelt, terwijl het treinpersoneel met snacks en de prullenbak voorbij kwam(dit land is heel erg schoon). In Taitung aangekomen namen we een taxi, waardoor we zonder moeite bij ons hostel aankwamen. Na een introductie in het hostel, een ontmoeting met alweer een Australiër die op onze kamer slaapt, een maaltijd bij een zaakje op straat en drie afleveringen van ‘Community College’ vonden we ons bed. Na een geweldige tijd in Hualien dankzij onze fijne host zijn we nu in een nieuwe stad. Het begint weer allemaal opnieuw: Aankomst, slaapplek zoeken, de stad verkennen, eten scoren, nieuwe mensen leren kennen, plannen maken, plannen uitvoeren en uiteindelijk met de grote tas op de rug naar de volgende bestemming. Ik geniet er erg van en weet dat ik er goed aan heb gedaan om weer op reis te gaan en meer van de wereld te zien. Het doet me zo goed om mensen van andere culturen te ontmoeten, te ervaren dat wij het in Nederland heel erg goed hebben, maar ook te zien dat onze manier van leven er één is van velen. Misschien is het leven niet per se beter bij ons, maar vooral anders. Alles heeft zijn plus- en minpunten en uiteindelijk denk ik dat iedereen er het meeste aan heeft om zijn eigen situatie zo goed mogelijk te maken met de middelen die in bereik zijn.