Een middag op het politiebureau in Taipei

Na een week vol avonturen in Taipei zitten we nu in Hualien, een plaats aan de oostkant van het eiland Taiwan. Marijke en ik zijn erg moe, dus het is fijn dat we wat rust nemen en weg zijn uit de drukke hoofdstad Taipei. Die vermoeidheid komt vooral doordat we sinds onze aankomst vier dagen op rij bijna elke hele dag met vrienden de stad en omgeving hebben ontdekt. Het was intensief, maar het zeker waard. Zo vaak ben je niet op bezoek bij vrienden vanuit de andere kant van de wereld.
Zoals de titel al aangeeft is niet alles over rozen gegaan, maar gelukkig zijn we veilig en hebben we dit hoofdstuk met een goed gevoel afgesloten. Maar voordat ik daarover vertel ga ik terug naar waar ik gebleven was bij het laatste reisverslag van onze grote Oostwereldreis. Bereid je voor op een grote lap tekst.
Vorige week woensdag vertrokken we om zeven uur ’s ochtends richting het vliegveld van Shanghai. Met al onze spullen over onze schouders gingen we de ochtendspits tegemoet. Na een ritje met de (drukke) metro kwamen we aan bij het Maglevstation in Pudong, waar we een unieke ervaring hadden in de magnetische zweeftrein (de enige commerciële zweeftrein in de wereld). We zaten in de luxe stoelen en de rit begon. Een korte rit, want het zou acht minuten duren om de dertig kilometer te overbruggen. Eerst in twee en een halve minuut versnellen naar 300 km/h, vervolgens een aantal minuten op topsnelheid zwevend over de baan en uiteindelijk weer een aantal minuten afremmen tot we het station bij het vliegveld binnenreden. Een gave en fijne ervaring.
De vliegreis ging verder ook prima, hoewel het in Hong Kong bijna fout ging. Na onze eerste vlucht moesten we overstappen en bij het uitstappen had het personeel opgeschreven naar welke gate we moesten overstappen. Dit bleek een gate te zijn die zich in een ander gebouw bevond dan het hoofdgebouw van het grote vliegveld, dus namen we een transferbus en bereikten zonder moeite de gate. Helaas bleek daar dat de eerdere informatie niet klopte en moesten we ons alsnog haasten om terug te gaan naar de juiste gate in het hoofdgebouw. Het kwam uiteindelijk goed en na een geweldige vlucht met prachtig uitzicht boven de wolken en het zien van de zonsondergang tijdens het dalen, landden we op onze nieuwe bestemming. Daar aangekomen zochten we onze bagage, die nu wel veilig was meegekomen in Hong Kong, kochten avondeten en namen de bus naar de stad. Op aanwijzing van de eigenaresse van onze Airbnb, die zelf in Europa was tijdens ons verblijf, moesten we de MRT (metro) nemen. Toen we aankwamen bij het juiste station en de juiste exit wisten we echter niet precies waar we heen moesten. Het straatsysteem in Taipei is erg typisch met straten, lanen en alleys en het kostten ons uiteindelijk veel meer tijd dan nodig was geweest, wat ons ook aardig vermoeid maakte en humeurig. Uiteindelijk vonden we de locatie en hadden we een verblijf voor de komende week.
De volgende dag begon onze sociale marathon. ’s Middags onderzochten we eerst onze eigen omgeving en ’s avonds gingen we naar Tamsui en ontmoetten we Tony (Taiwanese naam: Hiang Siang). Marijke kent hem en zijn vriendin Sissi (Chinese naam: Sissi op zijn Chinees uitgesproken) van de universiteit Leiden, waar ze uitwisselingsstudenten waren. Tony en Sissi hebben elkaar daar ontmoet en zijn nu getrouwd. Na mijn kennismaking met Tony, liet hij ons een aantal straten in Tamsui zien, een mooie en gezellige buitenwijk van Taipei, gelegen aan de rivier die een klein stukje verder uitmondt in de oceaan. Tony liet ons verschillende typisch Taiwanese en andere dingen proeven (gefrituurde kip, softijs van 60cm hoog en oesters) en na een tijdje kwam Sissi erbij. Voor mij de eerste keer dat ik haar ontmoette en voor Marijke een ontmoeting na een lange tijd van afwezigheid. We hadden een heerlijk avondje samen en vonden ons hostel weer veilig terug.
De volgende dag gingen Marijke en ik apart op stap. We zijn zoveel bij elkaar en het leek mij fijn om Ching, die ik in Australië heb leren kennen, alleen te ontmoeten, bij te praten en later aan Marijke te introduceren. ’s Middags gingen we eerst sushi eten in een fancy restaurant in de stad. Een groot visrestaurant met luxe statafels waar je minimaal veertig minuten moest wachten voor een plekje. Gelukkig was er genoeg te zien in de winkel en hadden we genoeg om over bij te praten. Een vriendin van Ching was er ook bij, Claire genaamd, en met ons drieën hadden we een gezellige lunch. Vervolgens gingen we met de metro naar een andere wijk (Ximen) waar ik werd onderworpen aan een knipbeurt. Het leek Marijke en mij handig als ik hier met één van onze vrienden naar de kapper zou gaan, zodat het makkelijker was om te communiceren. Dit resulteerde in een stylish Asian hairlook, helemaal op maat geknipt. De meiden vonden het hilarisch om het mee te maken, tijdens het knippen kwam de zus van Ching erbij en toen we klaar waren, ontmoetten we Marijke bij de metro, die niet wist wat ze zag. Samen gingen we verder op pad. Een kort diner, Kantonese dim sum, een bezoek aan een tempel waar de meiden ons uitleg gaven over tradities en gewoonten en een wandeling over de nachtmarkt zorgden ervoor dat de tijd vloog en voor we het wisten waren we alweer terug in ons appartement, waar we heerlijk konden slapen.
De volgende dag was het weekend en aan het begin van de middag spraken we opnieuw af met Tony en Sissi. Ze lieten ons meerdere plekken in de stad zien, grote winkelcentra, een toren die ooit de hoogste van de wereld was (101 Tower) en een culturele wijk met een groot artistiek warenhuis. We namen de metro en belandden in het zuiden van Taipei. Daar namen we de kabelbaan die ons de bergen in bracht. Tony studeerde ooit in deze omgeving en wist nog wel wat lokale, exclusieve plekjes. In de bergen namen we wat snacks bij etenskraampjes en liepen we een stukje verder dan het toeristische gedeelte naar een theehuis van de lokale bevolking. De rest van de avond zaten we daar, genoten we van het uitzicht op de bergen en de lampjes van de stad, dronken we op de traditionele manier thee en speelden we kaartspelletjes. Het was heerlijk om zo ver van huis samen te zijn met vrienden. Het doet ons jullie wel missen, maar hierdoor kijken we nog meer uit om jullie allemaal weer te zien bij terugkomst in Nederland.
Zondag was het weer Ching-tijd. We spraken af rond de middag en namen de bus naar Keelong, een havenstad in het noorden van Taiwan waar Ching is opgegroeid. We liepen wat rond en namen een bus verder richting het noordoosten van het land. Onderweg stapte haar zus bij ons in en met ons vieren gingen we naar Bitou Cape voor een mooie klifwandeling. De afstand was niet groot, maar het uitzicht was gaaf. Het was aardig bewolkt, wat voor mooi licht zorgde, en hoewel er regen in de lucht hing bleven we droog. In het donker namen we de bus in de drukke weekend spits terug richting de stad en in Keelong hadden we diner. Vervolgens liepen we naar de grote nachtmarkt van de stad. Iets wat je bijna overal kan vinden in dit land en wat Marijke en ik erg waarderen. Grote en kleine straten vol met etenskraampjes, verkopers van kleding, schoenen, speelgoed, hele speelhallen zoals wij die van de kermis kennen en eigenlijk winkeltjes met alles wat je wel en niet nodig denkt te hebben. We liepen gezellig rond en kochten lokale snacks (fruit, worstjes, visballetjes, ..). Een goeie manier om je tijd te besteden met vrienden, te eten en cultuur op te snuiven.
Het weekend was voorbij en een nieuwe week met nieuwe avonturen begon. We hadden overlegd met onze vrienden en besloten een auto te huren. Maandag deden we rustig aan en zocht ik een aantal dingen uit voor het huren van een auto. ’s Avonds kregen we een berichtje van onze vriend Tony dat hij een goedkopere en zeer goede lokale plek had gevonden, we zouden woensdag de auto ophalen. Dinsdag hoefden we niks te doen, alleen wachten tot de volgende dag. We sliepen uit en gingen op aanraden van Tony en Ching naar een lokaal ontbijt. Bij deze populaire plek moesten we twintig minuten wachten (de rij begon buiten op straat, ging vervolgens een trap omhoog en eindigde bij een balie waar je kon bestellen) waarna we een dienblad hadden met pannenkoek(met ei), zoete sojamelk en een gefrituurd (luchtig) maar lekker (ondefinieerbaar) stuk eten. Na het ontbijt gingen we naar de Chiang Kai-Shek Memorial Hall. Een groot park, met een grote hal, waar een mega beeld staat van een lachende, zittende Chiang Kai-Shek.
Chiang Kai-Shek was belangrijk in de recente geschiedenis van China. In het begin van de vorige eeuw probeerde hij als leider van het leger het land te verenigen (nationalisten en communisten) om de verschillende aanvallen van Japan te weerstaan. Dit deed hij in de tijd dat Sun Yat-Sen aan de macht was. Dit is de grondlegger van China, een nationalistische revolutionair en de eerste president van het land nadat de macht van dynastieën werd gebroken. Na zijn dood volgde Chiang Kai-Shek hem op en probeerde met zijn nationalistische ideeën het land te vormen. De communistische partij van Mao Zedong was ook aanwezig en wilde het land op een andere manier regeren, wat zorgde voor onrustige situaties met burgeroorlogen en machtspolitiek. Daarnaast was er ook dreiging van Japan, die tijdens de Tweede Wereldoorlog grote delen van China bezette. Na de tweede wereld oorlog kwamen de nationalisten aan de macht, maar versloegen de communisten in 1949 de nationalisten en vluchtten Ching Kai-shek met twee miljoen volgelingen naar het eiland Taiwan. Hier werd de Republiek China (Taiwan) doorgezet, die nu nog steeds in de schaduw staat van de grote Volksrepubliek China (China).
Na een wandeling door het park en langs de memorial hal gingen we naar Tamsui. Ons eerste bezoek daar was samen met Tony en Sissi en we besloten nog eens alleen te gaan om wat meer te zien van de omgeving. We zagen grotendeels bekende plekken, maar bereikten ook fort San Domingo. In 1629 arriveerden hier de Spanjaarden en bouwden een houten fort om het gebied te bezetten. In 1642 veroverden wij Nederlanders het fort na een flinke aanval vanaf zee en twee jaar later stond daar een nieuw fort, gemaakt van rode bakstenen. Het gebouw was bestand tegen de beste wapens van dat moment en de ‘roodharigen’, zoals wij Nederlanders werden genoemd, konden voorlopig weer rustig verder handelen. In 1683 kwam het fort voor bijna twee honderd jaar in handen van China, die het complex uitbreidden met een muur en poorten. In 1868 werd tijdens de tweede opiumoorlog het fort ingenomen door Engeland. Daarna kwam het nog onder de controle van China en Japan, en na de Tweede Wereldoorlog werd het beheerd door Amerika en Australië. Nu is het een toeristisch plek in het rustige noorden van Taipei. Marijke en ik wandelden binnen de muren en bekeken de binnenkant van het fort, een soort villa ingericht op de voor ons bekende klassieke Europese manier.
De volgende ochtend gingen we op pad met Tony. We huurden de auto bij een lokaal bedrijf, Tony hielp ons daarmee, en we stapten in de auto richting Tamsui. Het was heerlijk om weer achter het stuur te zitten en met plannen voor onze tien daagse roadtrip gingen we naar Tony’s huis in Tamsui om daar te lunchen en vervolgens de stad uit te rijden. Dit liep helaas anders dan we dachten. Nog geen twee uur nadat we uit Taipei wegreden en de drukke straten hadden overleefd waren we bijna bij Tony’s plek. Op een kruispunt zonder stoplichten wilde ik de weg overgaan. Ik reed voorzichtig het kruispunt op, keek en wilde optrekken toen er plotseling uit het niets een scooter van links aankwam die vol op de neus van de auto inreed. Een ongeluk in Taipei, wat wil je nog meer. Het ging vervolgens allemaal snel en Marijke en ik waren een passief onderdeel van de situatie. Onze vriend Tony nam de controle, de politie kwam erbij, een man die achter de scooter reed tijdens het ongeluk en alles had gezien kwam er ook bij om ons te vertellen dat hij vond dat het de scooters schuld was en de procedure kwam in gang. Er werd een tekening gemaakt door de agent, om de situatie te beschrijven, gegevens werden opgeschreven en we reden vervolgens achter de agent aan naar het bureau. Daar zat de jongen van de scooter al te wachten en het duurde niet lang voor zijn ouders er waren. De agenten deden wat officiële dingen zoals het checken van persoonlijke gegevens en het afnemen van een alcoholtest en nadat alles was genoteerd moesten de twee partijen er zelf uit zien te komen. Er werd gebeld naar het verhuurbedrijf, vervolgens reden we met de ouders naar een autogarage om de schade te laten inschatten. Daarna reden we naar een scootershop voor een schatting van de scooterschade en uiteindelijk belandden we weer op het politiebureau om de zaak af te sluiten. Hoewel het erop leek dat de scooter schuldig was, bleek de situatie niet zo duidelijk als het was. We konden kiezen tussen een langdurige en wellicht dure officiële procedure om uiteindelijk een groot deel vergoed te krijgen, maar besloten uiteindelijk de kosten zo goed als te delen tussen beide partijen. Gelukkig was iedereen ongedeerd, maar Marijke en ik besloten om af te zien van onze verdere roadtrip. We overlegden met het verhuurbedrijf en konden de auto de volgende dag terugbrengen en het geld van de overige dagen terugkrijgen. Wel moesten we de schade betalen en een vergoeding voor de dagen dat de auto niet gebruikt kon worden door het ongeluk, ongeveer gelijk aan het huurbedrag voor de tien dagen. ’s Avonds boekten we een hostel in Tamsui, hadden diner met Sissi en die geweldige Tony, die voor ons alle last had gedragen door te onderhandelen en de situatie te regelen, en speelden we kaartspelletjes op het dakterras met uitzicht op de rivier en de bergen daarachter. De volgende dag stond Tony alweer om negen uur voor de stoep en reed ik met de auto terug de stad in. Met een lichte spanning in ons lijf, aangezien we niet nóg een ongeluk wilden meemaken, brachten we de auto terug, regelden we papieren bij het huurbedrijf en liepen met onze zware tassen op de schouders naar het station. Daar kochten we een kaartje voor de trein en na afscheid te nemen van Tony vertrokken we naar Hualien.
Na een prachtige treinreis van twee en een half uur door bergen, langs de rotsachtige kust, over rivieren en door dorpjes kwamen we aan in Hualien. Daar liepen we naar ons hostel waar we nu aan het bijkomen zijn. De komende dagen zullen we hier verblijven en afhankelijk van het weer zullen we hier wat dingen ondernemen, of niet. De eigenaresse is een zeer vriendelijke, bereisde, jongedame en het hostel voelt als een luxe en heerlijk studentenhuis. Een zeer fijne plek, met ontbijt, thee, een heerlijke woonkamer met jazzmuziek in een nieuwe stad die we kunnen ontdekken. Gisteren gingen we naar de nachtmarkt, die we na een lange slentertocht uiteindelijk vonden en vandaag genieten we van de rust.
De situatie met de huurauto was niet ideaal, maar gelukkig was Tony erbij om ons te helpen. We hebben er waarschijnlijk goed aan gedaan om toch per trein te reizen. Omdat het openbaar vervoer heel goed is in dit land en het risico om in andere gekke situaties te komen met de huurauto, waar we ons moeilijk uit kunnen redden, groot is, zijn we nu weer onderweg per trein. De komende weken zullen we rond het eiland reizen en voordat we op 9 december naar Bangkok vertrekken zullen we onze vrienden nog een keer zien in Taichung en Taipei. We kijken er nu al naar uit.