Mt. Huangshan - 'the Yellow Mountains'

En wéér een week voorbij. Ik zit in een gammele schommelstoel, op een groot balkon van het hostel waar we de afgelopen nachten hebben geslapen, en de gedachten vliegen door mijn hoofd. Als ik tijdens het schrijven om me heen kijk en aandacht geef aan wat er om mij heen gebeurt, hoor ik de vogels fluiten, de wind waaien en het water in de vallei voorbij kabbelen. Auto’s met minimaal 250.000 km op de teller en gammele vrachtwagentjes hoor ik in de verte, de bergen die dit kleine dorpje in de ‘Lovers Valley’ omringen, staan rustig op hun plek en de toppen van de bamboebomen dansen als veertjes op de bergruggen.
Gisteren was een andere dag dan die Marijke en ik de afgelopen weken hebben meegemaakt. Hier in het gebied van de ‘Yellow Mountains’ is een groot natuurpark met kabelbanen die me doen herinneren aan mijn skivakanties, die je met een ritje naar de top van de bergen brengen, waar je nog kilometers kan wandelen. Afgelopen dinsdag zijn Marijke en ik samen de bergen in geweest en woensdag hebben we een rust dag in ons slaapverblijf genoten. Ons kaartje was volgens de eigenaar van ons verblijf drie dagen geldig, dus besloot ik gisteren, dit keer alleen door Marijkes spierpijn, nogmaals de berg te trotseren. Dit keer via de andere kant. Aan de poort probeerde de medewerkster met gebaren en haar telefoon duidelijk te maken dat mijn ticket het niet deed omdat het 5 november was, en niet zoals op het ticket stond genoteerd 3 november. Ik weet nog steeds niet of het ticket één of drie dagen geldig is, maar na een druk Chinees overleg tussen de vrouw en een man die erbij werd geroepen, terwijl ik rustig en vriendelijk kijkend wachtte op de uitkomst, werd ik uiteindelijk door een zijpoortje binnengelaten, nadat er een gat in mijn ticket was gemaakt met een perforator.

Maar voordat ik vertel over het naleven van mijn sterrenbeeld, door als steenbok de bergen te beklimmen, zal ik even teruggaan naar vorige week zaterdag. Na een verblijf in Guilin namen we die dag het vliegtuig naar Hefei. De vlucht duurde 1,5 uur, maar uiteindelijk ben je toch weer 6 uur onderweg: uitchecken in het hostel, naar het vliegveld in een taxi, inchecken en boarden, vliegen, uitstappen en bagage ophalen, de transferbus naar de stad, een stel Chinezen die ontzettend hun best doen ons de goede weg te wijzen en uiteindelijk een taxi aanhouden die ons naar de juiste straat brengt. Daar aangekomen, in een hostel wat vooral door Chinezen wordt bezocht en daardoor niet erg is ingesteld op Engelssprekend volk, besloten we niet teveel te doen in deze stad. We besloten om uit te zoeken hoe we zo snel mogelijk ons doel (de bergen) konden bereiken zonder ons te haasten. We boekten twee nachten in dit hostel en de volgende dag zouden we een hostel voor mt. Huangshan (de naam van de Yellow Mountains) boeken en onze reis ernaartoe uitstippelen. We wilden die zaterdag lekker gaan slapen, maar beseften niet dat het Halloween was. Aangezien we in een uitgaansstraat sliepen, boven een bar/kroeg/discotheek/karaokebar, werd het een onrustige nacht. ‘s Ochtends werden we voor zeven uur gewekt door de overburen, die vol enthousiasme verder gingen aan het verbouwen van hun gebouw, en we konden dit officieel als mislukte nacht beschouwen. De dag vloog verder voorbij en na eten en regelen beviel de tweede nacht gelukkig wat meer. Op de een of andere manier begonnen de bouwvakkers op zondag om half zeven maar op maandag veel later, dus na wat rust konden we onze reis volbrengen. Een taxi naar de bushalte, een bus van Hefei naar Huangshan City en een busje van Huangshan City naar de Feicui vallei (in de bergen) brachten ons naar ons huidige verblijf. Met minimale communicatie (een papiertje waar ‘mt. Huangshan’ op stond; het kaartje van de bus dat we daarmee kochten; en een papiertje met het adres in de Feicui Vallei) was het ons weer gelukt om kilometers door dit land te reizen en ons doel te bereiken. We liepen naar het adres in dit gezellige bergdorpje en belandden in een huis van de eigenaren. Zonder ervan op te kijken verwees tv-kijkende opa ons naar de kelder om te eten en kwam de vrouw des huizes (en eigenaresse) ons verwelkomen en bracht ons naar het andere gebouw, waar we slapen en ik nu op het balkon zit. De eigenaresse, en later ook de eigenaar Shon, begonnen meteen enthousiast te vertellen wat er mogelijk was in de omgeving en boden ons aan om ons met hun auto naar de bushaltes te brengen en halen. De volgende dag besloten we even rustig aan te doen na de intensieve reis uit Hefei en het niet al te inspirerende verblijf daar. De dag daarna, dinsdag, bracht de eigenaresse ons vroeg in de ochtend via een stop bij een supermarkt naar het busstation. Daar kochten we een kaartje voor de bus naar één van de drie kabelbanen, waar we bij aankomst een entree ticket kochten en een enkeltje naar boven. Na een kort ritje waren we boven en begonnen we de boel te verkennen. Het was vrij druk voor ons Hollanders, zoals op alle toeristische plekken in dit land met miljarden inwoners, en het was af en toe filelopen en mentaal vechten tegen het geschreeuw van mensen en tourgidsen. Gelukkig kon dat niet op tegen het geweldige uitzicht en het heldere weer waardoor we kilometers ver de bergen zagen, de stad in een vlakte tussen de bergen en de vele gekke, rotsachtige sculpturen, die door natuurkrachten zijn ontstaan. We beklommen één van de pieken, waar je met een steile trap boven kon komen (denk hierbij aan de steile trap waarmee Gollum in de Lord of the Rings Sam en Frodo langs het leger van Orks leidt, en waarop hij later de laatste restjes elfenbrood naar beneden gooit om Sam verdacht te maken bij Frodo)…. zo steil dus… We bereikten de top, met geweldig uitzicht en gingen via de andere kant naar beneden. We besloten lopend af te dalen, omdat de kabelbaan vrij prijzig was en dat zorgde ervoor dat we aan het eind van de rit een kleine tien kilometer aan trappen hadden bevochten. En overwonnen. De bus bracht ons vervolgens naar een station, waar Shon met zijn vrouw en dochtertje ons oppikten en meenamen naar ons verblijf.

De volgende dag bleven we ‘thuis’, lazen we wat, speelden we kaartspelletjes, aten we wat en hadden we vooral spierpijn. Marijke had hier het meeste last van en uiteindelijk besloten we dat het beter was als ik de volgende dag alleen zou gaan. Dit zou ons meteen de gelegenheid geven om even tijd alleen te nemen. Iets wat tijdens deze reis een andere plek heeft gekregen, maar waar ik tijdens mijn wandeling erg van genoot. Met de bus ging ik naar de andere kabelbaan, maar in plaats van het karretje te nemen, ging ik de 6,5km lopend omhoog. Na vijf minuten ontdeed ik mij van (een deel van) mijn veel te warme kleren en in twee uur was ik boven. Tijdens de wandeling was ik op mezelf gewezen en had ik de ruimte om mijn gedachten in cirkeltjes rond te laten dwarrelen, zonder uitweg naar buiten: hardop in het Nederlands tegen jezelf praten is ook wel vreemd, ook hier. Dit zorgde voor een andere kijk op mijn dag. Al vrij snel kwam ik mannen tegen die (als werk) spullen naar boven brachten. Ik zou denken dat dit met de kabelbaan gebeurt, maar met pijn in mijn hart en een gevoel van verwendheid zag ik de mannen lopen met een bamboestok over hun schouders met aan beide kanten bakken met eten, traytjes drinken en andere spullen. Om de dertig treden stopten ze om te drinken, de mannen zo oud als mijn vader vaker dan de jongelingen, wat volgens mijn grove schatting hen een dagtaak zou opleveren. Daar liep ik dan, voor de lol een berg te beklimmen, in een land ver van huis, terwijl ik mijn dagen vul met een reis van zes maanden tijdens mijn pauze van mijn studie. Het kostte me even om dit negatieve gevoel te relativeren, maar ik was dankbaar dat ik het ervoer. Eigenlijk geniet ik ervan, omdat het mij de mogelijkheid geeft te groeien. Het zet me aan het denken en hopelijk helpt het mij in het vervolg keuzes te maken waar ik volledig achter sta. Keuzes waardoor ik mezelf niet achterstel, maar ook zeker zo min mogelijk ten koste van anderen profiteer. Het zijn dingen die de laatste week in mijn gedachten spelen. Ik sta weer op een punt waarop ik keuzes moet maken: studiekeuze voor mijn psychologiemaster, werk als ik terug kom, voetbal wat ik wellicht weer wil oppakken of een andere sport en spirituele activiteiten waar ik de afgelopen jaren al meer mee ben gaan experimenteren. Ik probeer mijn tijd nu te gebruiken en de afgelopen weken ben ik een boek gaan lezen over een man, Robert Bridgeman, die samen met zijn vriendin 33 spirituele richtingen heeft ervaren en op basis daarvan een eigen methode heeft ontwikkeld. Het is erg inspirerend om het leven vanuit verschillende perspectieven te bekijken en ik weet dat dit ook de reden is dat ik op reis ben: de wereld aanschouwen. Natuurlijk ben ik verwend met de mogelijkheden die ik in het leven heb, op tweeëntwintig jarige leeftijd met een grote zak met geld de wereld intrekken en bij terugkomst te zien wat het volgende op mijn pad wordt (en dat met een halfjaar durende reis door Australië op mijn 18de in mijn ervaringskoffer). Maar ik weet ook dat ik zelf de keuzes in mijn leven heb gemaakt om op dit punt in mijn leven te komen en dat ik daar hard voor gewerkt heb. Het zijn zaken die ik moeilijk uit kan leggen, net als de reden waarom ik hier ben, maar wat zeker wel belangrijk is tijdens dit avontuur. Het voelt voor mij niet alsof ik me wil verantwoorden voor mijn keuzes, daar ben ik te eigenwijs voor denk ik, maar meer om te laten zien op welke manier ik in het leven sta. Voordat ik vertrok had ik er namelijk moeite mee als mensen deze reis als vakantie beschouwden en ontstond er een gevoel van niet begrepen worden. Maar terwijl ik hier in mijn korte broek zit te relaxen, zonder enige ‘moet’ in mijn agenda, kan ik het niemand kwalijk nemen die dat zegt. Toch weet ik ook heel goed dat ik niet alleen geniet van de vakantiebestemmingen, wat ik ook zeker doe, maar dat ik ook wil werken aan mijzelf.
Ik vraag me vaak af wie ik ben, waar ik sta en waar ik heen wil. Op dit moment zit ik heerlijk met Marijke op een schommelstoel onder de nachtlucht van China. De komende maanden zal ik reizen door Taiwan, Thailand en Nieuw-Zeeland en bij terugkomst ga ik op mijn gemak de boel verwerken en mijn leven een nieuwe kant op sturen. Maar dit is ook het moment waarop ik los ben van mijn Hollandse leventje en de mogelijkheid heb om grote veranderingen aan te brengen. Niet omdat ik het slecht heb, in tegendeel. Ik ben een gelukkig mens, geniet van de dingen die op mijn pad komen en probeer op een zo goed mogelijke manier met de tegenslagen op mijn pad om te gaan. Maar dat betekent niet dat ik me erbij neerleg en de situatie accepteer zoals hij is. Ik geloof dat er altijd mogelijkheden zijn om te groeien, simpelweg omdat wij niet perfect zijn. Niemand is dat, maar we doen allemaal ons best om iets van het leven te maken. In Nederland en ook in China. Het viel me op toen ik door het huis van onze huidige gastheer en dame liep, dat de mensen hier niet erg anders zijn dan in Nederland. De manier waarop de gezinsleden tv keken en op een apathische manier de beelden in zich op namen deed me herinneren aan de keren dat ik onnozel voor de tv zat te zappen. We zijn wat dat betreft allemaal hetzelfde, en een vorm van empathie kwam in me naar boven. Maar het is niet mijn taak om anderen te vertellen hoe ze moeten leven, het is mijn taak om voor mijzelf te zorgen en daarmee ook de mensen om mij heen.
Terwijl ik op het balkon zit, en Marijke ondertussen naar beneden is om zich voor te bereiden op het avondeten, ben ik blij dat ik dit op papier zet. Even mijn gedachten op een rij. Even stilstaan en beschrijven wat er in mij omgaat en natuurlijk ook terug kijken op de heerlijke ervaringen die wij achter de rug hebben. Gisteren wandelde ik uiteindelijk 12 km over de berg en beloonde mezelf met een ritje in de kabelbaan naar beneden. In de namiddag zag ik Marijke weer en deelden we onze ervaringen van de dag. Vandaag sliepen we uit en gingen we naar de Feicui Valley. Het dorpje waar we ons bevinden ligt aan een vallei, de vallei der geliefden, en vandaag klommen we (alweer al die trappen) langs de rivier naar boven om van de heerlijke natuur te genieten. Heerlijk om zo samen te zijn en een fijn vooruitzicht voor de komende maanden.
Morgen gaan we met de bus naar Shanghai, onze laatste bestemming in China. Aanstaande woensdag vliegen we via Hong Kong naar Taiwan, waar Tony&Sissi en Wang op ons zullen wachten. Vrienden die we al eerder tijdens onze reis van dit leven mochten ontmoeten en nu weer zullen zien.